Treasure beach & Reggae Sumfest

(Ja het is deze keer een lang verhaal, maar daarmee ook het laatste)
Om de trouwe lezers niet telleur te stellen en om waarbenjij.nu niet als een nachtkaars uit te laten gaan volgt hier toch maar weer mijn laatste verhaal. Het is immers alweer een paar weken geleden. Ik heb jullie de afgelopen weken/maanden op de hoogte gehouden van mijn reis in Jamaica. Hieraan gaat spoedig een einde komen aangezien ik over een paar daagjes alweer vertrek naar huis. Het was sowieso een tijd om nooit te vergeten. Veel vooroordelen over jamaica zijn waar. Er wordt aardig wat geblowd iniedergeval. En dan vooral in de toeristische gebieden. Ja, op sommige plekken kun je beter niet komen. Een aantal bendes maken het leven een stuk gevaarlijker door zo nu en dan in het rond te schieten. De natuur is echter ook fantastisch. Een zeer divers landschap met hoge bergen, maar ook prachtige wildernis, grotten en mooie stranden. En niet te vergeten het lekkere eten en de wél aardige en behulpzame bevolking. Wat ik zeker ga missen zijn de onverstaanbare maar schijnbaar toch hilarische opmerkingen van Maz Brouxie, de bedrijfsgek. Het stappen met Tommy die de rum nauwelijks aan kan. Het voetballen met de maten van Lenton. Het eten, zeker de dompling, de breadfruit, de callaloo en alle lekkere fruitsoorten. En natuurlijk de patties. Om over het mooie weer nog maar te zwijgen...

Oke, nu genoeg geleuter over wat ik al dan niet ga missen. Ik heb namelijk weer aardig wat beleefd. Allereerst heb ik mijn stageverslag ingeleverd en op de laatste stage dag iedereen hartelijk bedankt dat ik de afgelopen weken in de fabriek mee heb mogen helpen. Het verslag heeft toch nog enig niveau gekregen. Gelukkig maar, het was niet groots maar we kunnen iniedergeval zeggen dat we wat hebben uitgevoerd. Ik heb de bammy en callaloo processen aardig onder de loep kunnen nemen en wat verbeteringen kunnen adviseren.
Het weekend dat daarop volgde ben ik naar Kingston geweest en heb mezelf een paar nieuwe puma’s gekocht. Niet van die troep op straat, maar in de echte puma-Usain Bolt store. Toen ik thuis kwam lag er een nieuwe zwarte broek, riem, blauw overhemd plus bijpassende stropdas voor me klaar op m’n bed. Al snel werd duidelijk dat dit een cadeau was van Miss Lambert en dat het natuurlijk de bedoeling was dat ik dat de dag erop zou aantrekken naar de kerk. Ik had me eigenlijk voorgenomen om niet meer te gaan, aangezien het de eerste keer erg saai was en vooral erg lang duurde, maar nu kon ik natuurlijk niet weigeren. Dus toen de dag erop toch maar na de kerk gegaan in m’n nieuwe outfit. Zoals iedere uitstap van Miss Lambert begon dit natuurlijk eerst met een hoop chaos, heen en weer rijden tussen may pen centrum en thuis om nog dingen mee te nemen, kennissen te bezoeken en eten en bloemen af te gooien. Deze keer gingen we niet naar de zelfde kerk wat wel leuk was. Na een bergrit van 45 minuten kwamen we aan en we konden aanschuiven in een tent naast de kerk, want er was een speciale mis aan de gang. Alle omliggende dorpen waren uitgenodigd voor een muzikale kerkdienst. Tot mijn verbazing was het deze keer niet saai en zelfs wel grappig, want iedereen danste en zong er vrolijk op los. Vanuit de tent keken we zo de kerk in die bomvol zat. Na de dienst reden we 5 minuten verder door de bergen om uiteindelijk bij het huis van Keischa aan te komen. Zij kwam anders altijd naar ons toe, dus leuk om haar huis ook eens te zien. Genietend van het geweldige uitzicht over de bergen werd er ook volop genoten van een maaltijd waar een afrikaanse stam 10 weken van zou kunnen eten. Tot slot werd er een grote taart en wat flessen champagne op tafel gezet en was het Miss Lambert die ging speechen. Ze feliciteerde de man van haar dochter, want die was namelijk jarig. Daarnaast was het feestje voor mij, want dit was alweer mijn laatste week in May Pen. Erg leuk afscheid dus, had het al wel een beetje verwacht. Zaunadre, het 6jarige dochtertje van Keischa, heeft namelijk de leeftijd nog niet bereikt dat ze dit soort geheimen goed bewaard kan houden. (ze had het me al 6 keer in m’n oor gefluistert die week)


Die maandag was het tijd om een aantal van m’n spullen te pakken en naar Treasure Beach te verkassen. Met een redelijk goede taxi/bus verbinding kwam ik rond de middag aan. Er is hier een mooi klein strandje met maar weinig toeristen en bijna geen aggressieve wietverkopers. (Dat was in Negril wel anders) Het guesthouse waarin ik terecht ben gekomen is eenvoudig en goedkoop, maar er is wel genoeg te doen met zo nu en dan Amerikanen, Fransen, Japanners en zelfs Duitsers.

Ik ben inmiddels al naar Lover’s Leap gegaan. Dit is een plek waar de rotsen plots de zee in duiken op een hoogte van zo’n 1000foot. Erg leuk en hier ben ik de grootste gek van het noordelijk halfrond tegen gekomen. Het precieze verhaal vertel ik nog wel eens. Hij is iniedergeval geboren in Guatanamo Bay, maar wel voordat het een gevangenis was.
De dag erop heb ik een mountainbike tour gedaan door de bergen. Dit was loei zwaar en ik had het zo berekend dat ik bij de YS Falls uit zou komen. Een top oase om in te duiken na een erg lange klim. De foto’s zeggen genoeg. Uiteindelijk heb ik zo’n 80 km op en afgereden en k was dan ook bekaf toen k terug kwam.

Daarnaast ben ik naar het Reggae Sumfest geweest. Dit was echt heuuuuul erg cool! Het festival was in Montego Bay en ik heb dus een aantal taxi’s en busjes gepakt en na zo’n 4 uur kwam ik aan in de stad. De stad was volop aan het swingen, want het geheel stond in het teken van het reggae sumfest. Diverse artiesten op straat vertoonden hun kunsten en er was zelfs een danswedstrijd voor vrouwen. (degene die het best met z’n kont kan schudden) Ik heb hier ook 2 nieuwe artiesten gezien. Geweldig hoe 2 (4 jarige) jongetjes voor me zich helemaal stonden uit te leven op de muziek van een kleding winkel. Ik heb me voor de rest vermaakt in wat cafétjes, want het échte festival begon pas om 21:00uur. Geen idee wat ik ervan moest verwachten, maar ik kan jullie vertellen het was echt een gruwelijk vet optreden. Eerst kwamen er wat (voor mij) onbekende artiesten. Het was vooral reggae en r&b, wat eigenlijk niet mijn muzieksmaak is, maar de sfeer was zwaar relaxed. Langzaam maar zeker stroomde het veld vol en eromheen waren diverse kraampjes met kip/bier/rum e.d.. Tussen de menigte werden reggae stoelen verkocht, wat dus gewoon een vissersstoel is. En daarnaast reggae bedden, wat wij kartonnen dozen noemen. Maar het festival duurt erg lang en geloof me op den duur wil je toch een keer gaan liggen of iniedergeval zitten. Toen gezien hoe het gehele veld een epileptische aanval kreeg bij een optreden van R kelly. Daarna trad Damian jr Cong Marley op. Dit is een zoon van Bob Marley en z’n muziek lijkt er wel wat op. Speciaal voor de toeristen die best wel aanwezig waren zong hij op het laatst nog “Could you be loved” van zijn vader. #Kippenvel. Tijdens het daarop volgende optreden van “The Wailers”(de vroegere band van Bob Marley, inmiddels half bejaard, maar toch nog goed) kwam de zon op. Ze gaven een ode aan the Legend. De party duurde tot 6uur in de ochtend. Wat een nacht! Totaal uitgeput de bus gepakt terug naar Savannah La Mar om er daar achter te komen dat er geen bussen reden naar Black River. Het was immers zondag(al voelde het nog als zaterdagnacht) en dan doen de Jamaicanen helemaal geen flikker en zie je eigenlijk ook niemand op straat. Uiteindelijk met een aantal taxi’s toch in Black River aangekomen waar ik nog een bus of taxi nodig had naar Treasure Beach. Ook dit ging niet lukken en dus het guesthouse gebeld en die kerel is me uiteindelijk komen halen. Ik vertelde dat ik op de brug zat bij Black River, waarop hij antwoorde: Oke, just hold tight. M’n roes mooi uitgeslapen op dat heerlijke bruggetje en zo nu en dan een verbaasde jamaicaan met een vishengel voorbij zien komen, wat is het leven toch prachtig hier! Uiteindelijk kwam hij dan toch aan met z’n pickup truck en hij had nog wat mensen bij dus mooi in de bak achterin gezeten. Alsof ik nog niet genoeg stonk naar bier, rum, sigaren, wiet en weet ik wat ze allemaal nog meer op dat festival gebruikt hadden, besloten een aanta vrijwilligers de berm in de fik te steken. Totaal uitgerookt kwam ik uiteindelijk om 12uur aan en heb me maar in de zee laten zakken. Ik heb geen idee of deze ritme verandering goed was voor m’n toekomstige jetleg, maar dat zullen we binnenkort gaan merken.
Er staat nu nog een boottocht naar de Pelican Bar + de Black River met dolfijnen en crocodillen op de planning.(Samen met 2 japanners en een duitser) Sowieso nog een laatste keer voetballen op de zondagochtend en wellicht ook nog een golfdagje. Maar dat verhaal zal ik jullie persoonlijk moeten vertellen. Dit was namelijk mijn laatste verhaal. Komende dinsdag zal ik als alles mee zit om 12uur landen in Brussel. Waarbenjij.nu over en uit.!

Rik