Tibet en Nepal

Na een ruime week wachten in Chengdu dan toch eindelijk het goede nieuws gekregen dat m’n Tibet-permit geregeld was. En de dag daarna mailde m’n agency (Wonder Wang) dat ze ook m’n treinticket gefixt hadden. Een klein probleempje, de hard-sleeper tickets waren uitverkocht en dus heb ik 44uur moeten zien overleven op een hard seat (een stoel zoals bij de ns). Maar ik kon eindelijk het smakkende china verlaten waar ik wel aan toe was. Op de engelse shirts van de chinezen na met teksten als: “no money, no honey” en “acne” waarvan ze zelf geen idée hebben wat het betekend was ik ook wel op Chengdu uitgekeken. Uiteindelijk 57 dagen in China geweest, een erg mooie ervaring waarbij vooral de bergbeklimmingen me nog lang zullen bijblijven. Vlak voor de treinreis nog even een extra gat in m’n riem laten maken, jaja het backpackersleven gaat niet altijd over rozen...(het studentenvet is er dan toch eindelijk af). Ook nog een engels geschreven boek proberen te halen, maar helaas geen succes en dus zag ik best wel op tegen deze 44uur in een Chinese zweinenstal.
Uiteindelijk waren er nog genoeg hoogtepunten van de treinreis naar Lhasa (hoogste treinreis van de wereld):
- Zo nu en dan een wandeltochtje van voor naar achter resulteerde in veel “hello’s” en “nise to meetj ju”. Ik heb echt gezocht, maar op de hele trein zat geen enkele andere westerling.
- Een aantal engelssprekende chinezen gevonden (goed moeten zoeken daarvoor), eentje liet me zijn schildpadjes zien die hij onder z’n stoel in een tuperware-bakje meegenomen had
- Bij mij in de buurt een soort van chinees damesdispuut die vrolijk erop los aan het zingen waren
- Een eervolle vermelding gaat uit naar Robbie Robsma, de man die me van iedere gescoorde en helaas ook gemiste penalty’s tegen Argentinië op de hoogte hield. Bedankt Rob!
- Weet niet of dat een hoogtepunt was maar de jongens hingen hier al helemaal overelkaar heen en hielden elkaars handen vast als ze goed bevriend zijn.
- Door de trein heen zaten al mensen aan de zuurstof, je kon zelfs een buisje op veel plaatsen in de trein gewoon inpluggen, zelf niet gebruikt overigens.
- En tot slot een conducteur die zich gedroeg als een erg jolige badmeester. Uiteraard heb ik in Lhasa een foto met hem en ja ik heb zijn conducteurspet op:P

In Lhasa aangekomen door m’n gids en een horde militairen opgewacht. Het bleek dat er gedurende de tour verschillende 4 sterren hotels voor me geboekt waren. Het had me achteraf wat geld kunnen besparen, maar dit was na 3 maanden onderweg te zijn ook wel eens lekker. Mooi wat nieuwe tandenborstels kunnen scoren en weer eens een keer in een goed bed geslapen. En bij het gratis ontbijt me natuurlijk maximaal volgebuffeld. In Lhasa, 3650m boven zeeniveau, een aantal dagen lichte hoofdpijn gehad. Natuurlijk het potala palace van de dalai lama gezien, maar ik vond het oude gedeelte in de stad zelf indrukwekkender. Naast het potala palace ligt namelijk gewoon een 5 baans weg. Een avondje in een tibetaans cafétje doorgebracht en m’n eerste Lhasa biertje genuttigd (Lhasa-beer, from the roof of the world). In het cafétje speelde ze een dobbelspelletje. Steentjes in een kommetje, beetje heen en weer schudden en vervolgens “dásj!” roepen en hem op een speciaal rond doek droppen, kommetje weer omhoog pakken en vervolgens kan iemand dan muntjes van z’n tegenstander pakken. Spelregels waren me geheel onduidelijk, maar het “Dásj” roepen klonk wel gaaf. Verder beetje tibetaanse woordjes uitwisselen die de boys me in de trein geleerd hadden. Toen het vervolgens begon te onweren nog even een babytje aan het lachen gemaakt, maar het onweer overstemde uiteindelijk mijn gekke bekken in het barretje.
Vanaf de 3de dag gingen we pas echt touren door Tibet. In een aantal dagen via hoge toppen, gletsjers en grappige kleine dorpjes bij een ziekenhuis aangekomen. De typische dorpjes zijn trouwens wel uitgerust met chinese klimrekjes (herkenbaar aan blauw/gele kleur) en lantaarnpaaltjes werkend door zonnepaneeltjes. Sowieso door heel Tibet op ieder gebouw een chinese vlag, wat toch wel sneu is voor de mensen die zo graag hun tibetaanse vrijheid willen. Maargoed, bij een ziekenhuis aangekomen, want een van m’n reisgenoten had al enige dagen last van hoogteziekte en hield het nu niet meer. Ze werd aan de zuurstof gelegd en we hebben toen erg lang gewacht om te kijken of ze herstelde. In de tussentijd heb ik buiten met een klein jochie even gevoetbald, maar bij iedere stap te veel voelde je dat je je toch op een enorme hoogte bevindt. De gids voelde een enorme verantwoordelijkheid naar de vrouw en we zijn toen, naar mijn idee erg uniek, zonder gids verder gegaan. Van daar was het nog 5 uur over stenen richting het everest basecamp waar we dicht in de buurt zouden slapen. Gelukkig maar één controlepost, want die hebben ze in Tibet véél! In Lhasa schijnen 177 politiekantoren te zijn. Met een handtekening van de dokter door de post gekomen en met alleen de bestuurder, een canadese en een indier everest bereikt. Meteen m’n meegenomen Everest beer genuttigd, weinig biertjes die op zo’n moment lekkerder smaken. Geslapen in een tent vergelijkbaar als in Mongolië. ’s Ochtends een super pannenkoek met pindakaas(van Rosa in China per ongeluk geconfisceerd) op om vervolgens geen hand voor ogen te zien op het bijna hoogste puntje op aarde (5200meter). Erg zonde, zoveel wolken maar we waren de dag ervoor al een pas gepasseerd die 5248meter hoog was. Hier was ook een wc in een gebouwtje op de 2e verdieping. Natuurlijk ff m’n blaas geleegd op deze bijzonder plek. Daarna de gids en vrouw bij het ziekenhuis weer opgehaald en toen begon het afdalen. Nog één nacht in Tibet tegen de nepalese grens overnacht en de dag erna via een enorme groene omgeving,een kolkende rivier die uit de himalaya’s stroomt en rijstvelden naar Kathmandu gereden.

Friendship bridge is de grens en hierbij loop je dus over een rivier heen naar Nepal, wat meteen een wereld van verschil is. Gastjes hangen uit busjes en de barretjes langs de kant deden me denken aan jamaica. Op de weg erg mooi beschilderde vrachtwagens gezien. Ze schilderen er vanalles op, worldcup 2014, nike/adidas of iets met budha. Een grote stoet aan rijdende musea. Ik reed met de canadese en indier mee in een jeep, dit hoorde niet meer bij de tour en ik zou eigenlijk een bus nemen maar ze boden aan om me mee te nemen. Erg veel geluk mee gehad, want de bus die ik eigenlijk zou nemen moest wachten voor een landslide. Vanaf de grens het eerste gedeelte in een krap jeepje gezeten waarbij de bestuurder het ook nogal ongemakkelijk vond dat de pook zich tussen m’n benen bevond en daarbij moest ie ook nog eens tientallen kippen op de weg ontwijken. We konden gelukkig over de landslide bepakt onze spullen weer in een andere jeep gooien en deze was een stuk ruimer. Onderweg kwam een politie-agent nog even m’n gehele portemonee doorzoeken (ieder vakje ook) om me vervolgens lachend te bedanken voor de zoektocht naar iets wat ik niet bij had.
In het enorm chaotische Kathmandu aangekomen bij alobar1000, hippie hostel bij uitstek meteen door een paar lui meegesleurd naar het dichtbijliggende pretpark (entree: 35eurocent). Een mega gaar pretpark met een piepend schommelschip en een zeeeeer snel reuzerad. Een paar hippie’s liepen hier op blote voeten naar toe, wat voor mij ongeveer de grootste schok was aangezien de straat hier dus pas echt smerig is. Ik loop hier niet eens op slippers, maar goed deze hippie hield niet van schoenen zei die. Om me maar meteen te distantieren van deze hippies heb ik m’n 2 maanden baardje eraf laten halen. Eerst m’n Indiase visa aangevraagd waarbij m’n baard dus wel voor de komende 5 jaar in m’n paspoort staat (ter pleke gemaakte foto komt op m’n visa:P hahaha vind ik wel mooi). Een nepalese taxi-chauffeur begon me uit te maken voor Deense viking dus het werd ook wel tijd ook. In de stad dus naar een barbershop geweest. Deze was letterlijk kleiner dan een biljarttafel. De stoel paste eigenlijk niet in z’n shop. Ik kreeg er zelfs nog een hoofd/wenkbrauw massage bij, super gaaf, made my day! Ik ben hier verder bij de monkey tempel geweest, zoals het al zegt: Een tempel waar enorm veel apen rondhangen. Gelukkig niet zo agressief als in China. Gister liep er zelfs een aap over het dak van het hostel. Het heeft erg veel weg van alladin hier. Ik ben ook nog naar een nepalese crematie geweest, naast een rivier kwam de verbrande kipgeur me te gemoed om vervolgens een nepalese disco onveilig te maken met de nederlanders die hier veel aanwezig zijn.

Een paar daagjes later een lokale bus naar Pokhara gepakt (7uur), gelukkig nu wel met wat boeken onderweg, want in de shops hier heb ik zelfs een baantjer weten te scoren. Pokhara is een toeristisch plaatsje aan een meertje, ideaal vertrekpunt voor de annapurnatrekking (met zicht op de himalaya’s). In Nepal zijn beduidend meer zwervers, normaal loop ik ze achteloos voorbij maar in pokhara zelfs een gezien die eigenlijk alleen een hoofd had, benen/armen/lichaam leek te ontbreken, geen fijn gezicht.
Ik heb een trekking richting het annapurnabasecamp gemaakt, waarbij ik eerst nog een stukje met een lokale bus moest om vervolgens door een local, die op weg was naar z’n ouderlijk huis, een uur lang op sleeptouw genomen te worden. In de 5 dagen dat ik door het gebied ben getrokken ging ik voornamelijk in gevecht met:
- mezelf, m’n vooraf uitgestippelde route wilde ik halen en omdat ik weinig sport op reis ben ik deze keer practisch de berg op gerend.
- bloedzuigers, ik ben de tel kwijt geraakt, de meeste op m’n benen en één hele dikke in m’n nek die een australiër gelukkig kon wegpakken
- rivieren die overgestoken moesten worden, meestal bruggetjes maar soms ook zonder waarbij ik een keer tot aan m’n kniën in de wildstromende rivier liep.
- de regen, een oprecht regenseizoen wat begint rond 3 uur ’s middags en stopt ’s ochtends weer (alleen op de berg gelukkig).
- enorme stierenmest hopen waar ik verschillende malen in ben gaan staan.
- en natuurlijk de berg, even voor m’n eigen administratie:
dag 1: Phedi naar Chomrong 8,5uur
dag 2: Chomrong naar Machapuchre basecamp (3700meter) 9uur
dag 3: Machapuchre basecamp naar Chomrong 6uur
dag 4: Chomrong naar Ghorepani 8uur
dag 5: Ghorepani naar Pokhara 9uur

Vooral de eerste twee dagen veel in de regen gelopen en de laatste dag (ja hoor) volle bak verbrand. Ik heb een tijdje met een groepje australiërs meegelopen en de eerste dag de laatste twee uur met twee nepalezen waarmee ik een wedstrijdje omhoog deed. Van één gewonnen, de ander won van mij. Het uitzicht kan hier fenomenaal zijn, dat was het ook bij vlagen, maar omdat het buiten het goede seizoen is heb ik maar één keer een sneeuwtop gezien. Maarja die had ik in Tibet ook allang gezien. Verder nog een mexicaan tegen gekomen die me gelukkig waterzuiveringstabletten gaf, want ik was door m’n water heen. De guesthouses waarin ik sliep waren fantastische berghutjes. Op mijn vraag in Chomrong of ik m’n ontbijt om 5uur zou kunnen krijgen werd geantwoord: “Off course, we are mountain machines”.

Afgemat terug in Pokhara hier een beetje m’n spierpijn aan het verwerken en ik heb een maatpak laten maken, inclusief overhemd nog geen 50 euro. Het is hier zwaar relaxed aan het meer en ik heb al een vast ontbijttentje waar ze me iedere morgen vrolijk begroeten. De bedoeling is nu om nog te raften en naar het Chitwanpark te gaan waar je een olifant kan wassen. Daarna zal ik m’n reis voortzetten in India en wel te beginnen in Varanasi.

Ik heb weer wat nieuwe foto’s op facebook geplaatst en als klapper op de vuurpijl een filmpje van m’n eerste 3 maanden op youtube gezet. Ik hoop dat jullie m leuk vinden.

Youtube: Rikkert on tour
https://www.youtube.com/watch?v=hcw6Cv2t0Rw

Vanuit Nepal, Pokhara : Namasteeeeeeeee!