China adventure

Verhaal 6 China adventure

Vandaag is m'n 80e reisdag. Reden om een Blue Sword Beer chinees biertje open te trekken. Ondanks sommige mindere belevenissen heb ik het nog super naar m'n zin!

Korte versie:
Ik ben naar de kapper geweest in Nanjing, heb in een bar geslapen in Shanghai, twee bergen beklommen van 2000meter(Huangshan, met tentje overnacht) en 3000meter(Emei, in boedha tempel overnacht), in m’n buik getrapt door een chinese oplichter, met groepen apen gevochten, panda-beren bamboo zien knagen, op het hoogste personenplatform van de wereld gestaan (World-Finance-Center in Shanghai 427m), met de snelste trein van de wereld gereisd(431km/h), het grootste stenen boedha beeld gezien en op vele diverse lokaties en manieren het WK gevolgd. Daarnaast wacht ik nu tot ik naar Tibet kan. Hopelijk vertrekt m’n trein dinsdag 9 juli. Als we dus winnen van Costa-Rica kan ik de halve finale niet zien. Ben benieuwd wie me op de hoogte houdt(sms,want heb ook geen internet).

Lange versie:
In Nanjing ben ik 3 dagen geweest en dit is een erg mooi verlichte stad met leuke riviertjes en meertjes. Romantisch plaatsje dus. Maar dat is wel eens anders geweest. Ik ben namelijk ook een dagje naar een museum geweest ter nagedachtenis van de slachting door de japanners in 1937. Ik denk totaal niet bekend bij Europeanen, maar toen hebben de japanners dus in 5 weken tijd 300.000 chinezen op brute wijze vermoord, verkracht etc.. Erg indrukwekkend monument en zeker niet te missen als je naar Nanjing gaat.
Ik heb verder een heuvel beklommen met een spanjaard van chinese afkomst. Optimaal van z’n chinese taal gebruik gemaakt, want ik besloot maar eens naar de kapper te gaan. Uiteindelijk was het nog een pure gok wat hij ervan ging knippen en toen heb ik maar naar een chinees in de zaak gewezen wat het ongeveer moest worden. Ik heb nu een erg mooi chinees kapseltje met de zijkanten wat opgeschoren. Best hilarisch, omdat de kappers bijna vochten wie me mocht knippen. Ze hadden natuurlijk nog nooit blonde haren geknipt. Ik denk dat m’n foto nu ergens in de zaak hangt daar. Daarnaast ging het in Nanjing voor de eerste keer mis met eten bestellen. Best knap, want ik ben al een aardig tijdje in niet engels-sprekende landen. Ik wees dus willekeurig iets aan op de kaart. Is altijd leuk, altijd weer een verassing wat er voor je neus komt. Ik wilde dus een avondmaal, maar ik kreeg een erg zoet ijsje voorgeschoteld. De tweede keer bestellen ging wel goed. Een laatste opvallend ding aan Nanjing is, dat er geen ballonnen zijn toegestaan in de metro.

Met de trein was ik in een paar uur in Shanghai. The bund, skyline, van Shanghai heb ik vanuit alle mogelijke hoeken gezien. Ik heb nergens meer oplichters gezien dan in Shanghai. Vooral in de bekendste winkelstraat, Nanjingstreet. Van begin tot einde wordt je door minstens 15 chinezen lastig gevallen voor een “massage”, “sexy girls”, “cheap shoes” of natuurlijk het “tea-festival”(oplichting nummer 1 in China). Ze proberen je dan naar een kamertje mee te lokken en belachelijk dure tee te verkopen. Ik besloot één keer op het einde van de straat mee te gaan in het spelletje en eens te kijken hoe dat nou eens verloopt. Foute beslissing. Ik met al m’n goede bedoelingen er in eerste instantie vanuit gaande dat deze chinezen wel aardig waren en geen geld van me wilde. Totdat ze weer over het tea-festival begonnen. Ik heb toen denk ik iets te agressief verteld dat ik ze niet vertrouwde, omdat ik uiterraard allang van het tea-scamming gehoord had. De betreffende chinees flipte totaal en liep me achterna om me vervolgens een “schopje” met z’n kleine beentjes in m’n buik te geven. Achteraf grappig, maar toen wel even geschrokken. Ik twijfelde op het pleintje nog even een andere toerist te redden van 2 andere oplichters, maar besloot toch maar even deze situaties te vermijden. De politie staat bij deze praktijken gewoon toe te kijken en is dus naar mijn conclusie zo corrupt als Poetin in z’n goede dagen.
Ik ben verder deze dagen bezig geweest het WK te volgen. Erg gaaf, want de Chinezen zijn ook aardig geïnteresseerd in de world cup. (Er schijnt er al één te zijn overleden, omdat hij vergat te slapen en er heeft er al een zelfmoord gepleegd nadat hij $ 3000,- verloren had.) De tijden maken het echter een hele opgave om alsnog de wedstrijden te volgen. De eerste wedstrijd start altijd om 0.00u. De laatste geloof ik 6.00u, maar die heb ik nog niet vaak compleet gezien. De wedstrijd Nederland-Spanje heb ik in een klein kroegje vlakbij the bund gezien samen met een Duitser (Kevin) en een Chileen (Osvaldo) en nog 2 dagen daarna gevierd. Eén nacht voor niks m’n hostel geboekt, want slapen in de bar was ook best comfortabel. Gedurende het WK is dat hier niet eens heel gek, veel mensen zijn soms wél geïnteresseerd in de 1e en 3e wedstrijd, maar niet in de 2e. Een dutje tussen de twee wedstrijden is dan de oplossing. Zelfs een 55 jarige Amerikaan ging erin mee, z’n hotel bed lag toch beter dan het bankje in de kroeg moest ie toegeven. Osvaldo lag onder me in het stapelbed en deze vent sloeg echt alles, die sliep echt continu overdag en ’s avonds volgde ie elke wedstrijd. In Shanghai ben ik nog naar een watertown geweest, een soort chinees venetië. Hier een erg leuke pappegaai tegen het lijf gelopen (bijna letterlijk, want hij stond in een deuropening van een chinees hutje). De laatste dag ben ik in het World Finance Center gegaan. Dit is naar verluidt het gebouw met het hoogste personenplatform op de wereld. Misschien alweer verslagen door een gebouw in Dubai, maar alsnog 427meter hoog. En om maar nog meer records te verbreken ben ik de ochtend van vertrek naar Huangshan nog even snel in de Maglev (bullet) train gegaan. Dit is de snelste trein op aarde die rijd/vliegt door middel van magneten. In 8 minuten ben je van Shanghai naar het vliegveld (30km). Topsnelheid was 431km/h. Leuk om gedaan te hebben heen en terug naar het vliegveld en vooral als de twee treinen elkaar voorbij razen is grappig. In feite alsof een trein je voorbij raast met 862km/h. T is gewoon een verkapt vliegtuig dus. Die middag een bus van 5uur naar Huangshan city gepakt, zeer spontaan veranderde Kevin z’n plannen en sprong bij me in de bus.

In Huangshan city aangekomen meteen een spanjaard (Pere) leren kennen wat met de 5-1 een paar dagen geleden wel grappig was. Het hostel was dit keer erg luxe en lag gewoon tegen een hotel aan. Als je in het hostel een deur open deed stond je in het hotel ernaast. We hadden naar mijn idee dezelfde kamers alleen dan stapelbedden in de kamer. Pere had al idëeen om de in de buurt liggende berg te beklimmen en Kevin had een tentje bij en zo was als snel een mooi plan geboren. Rond een uur of 10 in de ochtend vertrokken. Bepakt met wat Huangshanbier en broodjes namen we 2 bussen die ons uiteindelijk bij de berg(yellow mountain) brachten. We wilde nog bananen kopen. De verkoper legde 6 bananen op een weegschaal en wees naar de 20 yuan die de weegschaal aangaf. Veel te veel volgens mij en dus besloten we de weegschaal als onderhandel rekenmachine te gebruiken en zelf 10 yuan in te tikken. Ghaha! Het principe van de weegschaal was weg en uiteindelijk de bananen niet gekocht, omdat de verkoper toch te eigenwijs was om ze goedkoper te verkopen. Ik wist dat dit ongeveer een zelfde beklimming zou worden als Mount Huashan, niet te verwarren met deze Huangshan. De film Avatar is op dit gebied gebasseerd, en terecht! Prachtig! Weer een beklimming met enkel traptreden gekapt uit de rotsen. We zagen een mooie zonsondergang op de west-peak en zette het tentje op, op de east-peak. Geweldige bergtoppen die als flatgebouwen omhoog rijzen vanuit de wolken. Ik had nauwelijks geslapen, want heb nog steeds geen slaapzak of matje (misschien toch maar eens aanschaffen). Maar het was erg gezellig en ’s ochtends bleek dat het tentje op hét punt stond om de zonsopgang te bekijken. De weg terug was erg mooi zonder wolken deze keer en dus goed zicht. Ergens op een top kwamen we een aap tegen die in een soort prullenbak z’n geluk beproefde. Aan z’n dikke buik te zien had ie de afgelopen weken genoeg geluk gehad. Dikke aap! Halverwege nog een duik genomen in een waterval om vervolgens aan de dramatische weg terug te beginnen. We hadden duidelijk een verkeerde uitgang van de berg gekozen, want iedereen wees ons terug de berg op. Maar dat was echt heel ver omhoog dus besloten we toch door te lopen. Het bleek 40km naar het busstation! Na 1,5uur lopen met wat moeite echter voor 10 yuan door een busje naar een ander station gebracht. Hij melde ons dat binnen 2uur de eerste bus zou komen. Uitgehongerd en totaal afgepeigerd wat bananen en chips naar binnen geschrokt toen hetzelfde busje ons aanbood om ons nog verder te brengen. Bij het volgende busstation wel een officeel busje genomen naar het volgende stadje waar Pere gretig de bus tot stoppen waande toen hij een KFC zag. Voor mij was het weinig slapen een probleem, voor Pere en Kevin duidelijk voedsel tekort, want ze wisten niet hoe snel ze de chickenburgers naar binnen moesten werken. Vanaf de KFC inplaats van een bus, voor het zelfde geld een taxi terug naar het hostel gepakt. ’s Avonds bijgekomen van de gehele rit Nederland-Australië gekeken in het hostel, barretje én nog een ander café. Ieder café ging dicht nadat we er 30 minuten zaten. De wedstrijd Chili-Spanje gezien naast een voetbal stadion op grootscherm met een ontplofd terras vol met een orkaan aan etenswaren, omgevallen bierflessen, slapende chinezen en nog meer zooi.
Ik ben twee dagen daarna naar Yangshou gereisd. Dit was een van de eerste treinreizen die absoluut niet soepel verliep. Ik liep een uur voordat m’n trein vertrok richting het station (was wat laat, maarja) , het was maar 1 weg volgen vanaf het hostel en ongeveer 30minuten lopen. Ik had geen zin in de chaos die met het regelen van een taxi samenkomt dus besloot ik te lopen. Met backpack was het iets langer lopen en ik moest ook m’n treintickets nog ophalen ( al wel besteld). Er stond een rij van 9 man bij het ticket-office en nog 8 minuten te gaan. Op het nippertje m’n trein nog gehaald. Bezweet en nat van de regen 5 uur in de trein gezeten(hard-seat). Ik had 1,5uur overstaptijd in Yingtan en ja hoor m’n trein had 2uur vertraging. In Yingtan alsnog rennend m’n trein gaan zoeken. Moest ik weer met m’n backpack en alles door de security alsof ik een vliegveld in ging. Met veel geluk m’n trein nog gehaald die ook te laat was. Ik was zomaar in de trein gestapt en moest dus eerst m’n wagon vinden. Ik was één van de weinigen die in Yingtan op deze trein kwam en iedereen lag dus al te slapen. Met m’n zaklamp n tijdje door de trein gelopen en uiteindelijk wagon 16, bedje nummer 7 gevonden die eruitzag alsof er al iemand in gelegen had. Maarja ik had weinig keus en was ook toe aan n bed. Deze trein was het meest instabiel wat ik tot nu toe meegemaakt heb. Continu op elkaar botsende wagons wat waarschijnlijk veroorzaakt wordt door hoogteverschillen in de rails. Vergelijkbaar met als iemand midden in de nacht een enorme schop tegen je stapelbed geeft. ’s Ochtends om 7uur werd ik wakker door wat jengelende chinese baby’s. Maar al met al was ik eigenlijk al lang blij dat ik deze trein überhaupt gehaald had. ’s Middags in de trein een groepje zweden leren kennen waarmee ik ook de bus gepakt heb van Guilin naar Yangshou.

Yangshou is enorm toeristisch en dat is ook aan de prijzen te merken. In Huangshan had ik het op straat een keer gepresteerd om voor 6 Yuan (70 euro cent) avond eten te scoren. In Yangshou betaal ik al snel 50 yuan (5,90euro). Het is een erg leuke sport om soms een zo’n goed mogelijke deal te maken voor je voer op straat. Ik houd vooralsnog de theorie van Jelle Brandt-Corstius aan (Rusland kenner die regelmatig bij de wereld draait door zit). De theorie luidt: ga op zoek naar een zo’n smerig mogelijk restaurant wat vol zit met locals. Als locals ergens eten is over het algemeen het voedsel sowieso goed. Is het restaurant smerig en toch vol dan zitten ze er niet omdat het er zo mooi uitziet maar omdat het eten natuurlijk goed is. Tot nu toe dus in China lekker eten in restaurantjes met peuken op de grond. Zolang m’n bord of schaaltje noodles maar schoon is vind ik het best. In Yagshuo een fietstochtje gemaakt met het groepje zweden.

Van Yangshou een paar dagen later weer terug naar Guilin en de trein naar Chengdu gepakt. In Chengdu zat ik er echt doorheen. Voornamelijk omdat ik op dag één alle hostels ben langs gelopen om een tour naar Tibet te regelen. Met weinig succes. Dag twee heb ik verprutst door naar een travel agency te gaan wat al 3 jaar niet meer op dat adres gevestigd was (na lang zoeken ergens boven in een flat). En op dag twee eindelijk een travel agency gevonden. Ik kon het adres niet vinden en werd door een brommertaxi letterlijk aan de andere kant van de weg gezet. Hij wilde toch z’n geld waarop ik m mooi in het Nederlands heb uitgescholden, hij terug in het Chinees maar eigenlijk moest ie meer lachen dat hij me mooi te pakken had. Bij het agency heb ik een aanbetaling gedaan en kon ik als alles goed gaat na 1,5 week naar Tibet vertrekken. Ik kreeg wat panda cadeautjes mee als welkom-present dus was weer wat vrolijker. In Chengdu verder de panda beren gezien samen met twee chinese meiden en wat avondjes in een irish pub voetbal gekeken. Vervolgens naar Mount Emai gegaan. Hoogtepunten waren hier:
- Demonstratie van boeren bij de ingang waardoor we een “geheim” ander pad moesten nemen.
- In twee dagen tijd in totaal 15uur trap gelopen.
- Letterlijk met groepen apen gevochten (inclusief opa-aap met grijze snor, dikke aap met enorme tanden en een ongeveer week oude baby-aap). Zonder bamboo stok ben je op deze berg écht kansloos.
- Bijna de tas met paspoort van m’n nederlandse reisgenote (Rosa) gejat (door wederom een aap), maar wel het overgebleven bier van haar.
- Ik kwam bij toeval een duitser tegen waarmee ik in Yangshou voetbal had gekeken(850 km verderop).
- Bijna een kip tegen m’n hoofd gehad door het opjagende hondje die ons al 1,5uur volgde.
- Overnacht in een boedha tempel bovenop de berg.

De dag erna ben ik met Rosa naar het grootste stenen boedha beeld op aarde geweest. In het plaatsje Leshan niet zo ver van de berg af is dit te vinden. Het boedha beeld is 71meter hoog en uit de rotsen gekapt. Met een rivier ertussen kijkt hij erg mooi over de stad uit.

Ik wacht nu op m’n Tibet-permit en ben dus vervelend genoeg even afhankelijk van het travel agency wat het hopelijk allemaal gaat regelen. De geplande tour moet me naar Nepal (Kathmandu) brengen. Je mag niet alleen Tibet in en moet in een groep reizen en als dan de Chinese overheid goede zin heeft, bla die blad, toestanden dingen...(In de korte versie was het geen grap, wie houdt me op de hoogte van de halve finale?)

Nǐ hǎo!

Rik