Laatste weken India en first flight

Korte versie:
Zoals ik op facebook al melde heb ik een vlucht genomen van Mumbai naar Bangkok. (En niet naar ’s-Hertogenbosch, zoals Freek terecht opmerkte heeft Den Bosch niet eens een vliegveld) Nog eventjes uitgerekend hoeveel kilometer ik nu uiteindelijk ongeveer afgelegd had over land. Ik kwam op 23.000 km uit. Heb ik toch maar mooi gefixt! Ik heb Bollywood inmiddels veroverd en ga m’n royalties spenderen in Thailand!

Langere versie:
Vanuit mount Abu heb ik een trein gepakt naar Mumbai. Voor 5,50 euro zit je 14uur in de trein, heerlijk die prijzen hier! Bijna iedere trein in India heb ik tot nu toe in de sleeper class gereisd. Ze hebben ook luxere klassen, maar in de sleeper class kom je wat meer met het Indische volk in aanraking en je hebt nog steeds een klein bedje ter beschikking. Voor één nachtje is het prima, maar in vergelijking met Chinese treinen (en al helemaal Russische) is het wel een wat vettig hok waar je door meestal open ramen door tralies naar buiten kan kijken. Dus met een kopje Chai (melk-thee) in de hand rijd ik Abu road uit en 14uur later stap ik uit bij een treinstation die gelukkig dicht bij m’n vooraf geplande hostel ligt. (In de trein een vaak gehoorde zin, geroepen door chai verkopers: Chai, Chai, Chai, Chai!!) Je hebt amper tijd om Chai te kopen, zo snel de verkopers door de trein lopen met hun thermoskannen.

In Mumbai word ik nog voordat ik het hostel binnen stap benaderd door Immu. Immu is een moderne Indiër die werkt voor een “agency for foreign models”. Hij vraagt me of ik in Bollywood wil figureren, gelukkig bevestigen andere backpackers dat het wel te vertrouwen is, dus de andere dag haalt hij mij met nog een amerikaans stel op. We hebben geen idee wat ons te wachten staat, maar het eten is gratis en ze betalen 500roepies (6 euro, dus daarvoor hoef je t nie te doen!) Het zal vast een ervaring zijn en backpackers hebben over het algmeen bakken met tijd dus daar haalt Immu dan ook de meeste figuranten vandaan. We moeten erg lang wachten en een uur na de lunch is dan eindelijk de tijd aangebroken dat we de set op kunnen. Het is geheel onduidelijk wat we moeten doen, Immu weet ook van niks. Hij levert de figuranten en daarmee is zijn taak volbracht. Ietwat ongemakkelijk kom ik uiteindelijk in een “fake” coffee shop te zitten tegenover een engelse die ook zo maar van straat geplukt is om in Bollywood te spelen. Vanuit 3 verschillende hoeken worden camera’s op de hoofdacteur gericht en we vragen ons af of we überhaupt wel in beeld komen. Na 2 scenes word ik richting de bar begeleid. In gebrekkig engels leggen ze me uit dat ik m’n lege kop koffie moet drinken. Waarschijnlijk het beste shot, want ik zit precies in de lijn van de camera, recht achter onze grote ster. De hoofdacteur was Big B (Amitabh Bachchan) en later als ik door het centrum van Mumbai loop kan ik m’n verbazing niet onderdrukken als ik zie dat de beste man alle billboards in de stad vult. Een reclame voor juwelen, verzekeringen en dus binnenkoort ook eentje voor koffie! Ondanks het lange wachten een erg leuke ervaring en een paar dagen later weet Immu me te overtuigen om nog een keer mee te doen. Hij betaald zelfs m’n hostel als ik daar verkondig dat ik de volgende dag naar Bollywood ga, hij hoopt dat ik wat mensen kan meeslepen. Uiteindelijk stap ik met een Schot vanuit het hostel in een bus vol met toeristen. Deze keer geen commercial maar een échte film. De set is buiten en het gaat over een bruiloft die abrupt wordt verstoord door de hoofdacteur. Hij speelde ook in Slumdog millionair (Quizmaster Anil Kapoor), voor degene die deze niet gezien hebben zeg maar de Indische Robbert ten Brink. We worden in trouwpakjes gehesen en er worden verschillende scenes geschoten waarbij we nepdrankjes moeten vasthouden die met kleurstoffen op cocktails moeten lijken. Mooie bruiloft scene waarbij ook afrikanen en chinezen geronseld zijn om de film een internationaal uiterlijk te geven. Op m’n vraag waarom Indiërs graag blanke mensen in films zien, wordt geantwoord dat het op dit moment de mode is.
In Mumbai heb ik ook een slumtour gedaan die erg indrukkend was. Bij sommige wijken in Delhi had ik het idee dat ik al door een slum liep, maar goed deze tour was toch wel echt een aanvulling. We lopen van de plastic-recycling via de leermakerij en de kleermakers naar de pottenbakkerij. Iedereen is aan het werk en in tegenstelling tot de rest van India zie je hier niemand stil zitten. Hard plastic slingert door de gehele slum en wordt zo hoog mogelijk opgestapeld op de huizen. Er wordt verder vooral geitenleer gemaakt, maar ja ach soms sterft er wel eens een koe en die pakken ze dan ook mee. En soms sterft er “per ongeluk” een “heilige” koe. In de Mc donalds kan je hier trouwens geen rundvlees krijgen, t is dus een verkapte KFC met verder veel groente burgers. In de slum zien we een groepje kinderen cricket spelen op een vuilnisbelt. Ook een mooi gezicht zijn de roofvogels die over de wijk cirkelen.
De laatste dag nog even het Taj Mahal hotel ingeslopen. Een erg luxe hotel in het centrum van Mumbai te vergelijken met het Kuhrhaus. De wc’s alleen al zijn groter dan m’n hostel.
Daarna met de nachttrein naar Goa gegaan. Goa:
- daar waar de koeien over het strand lopen;
- daar waar het bier ineens 3 keer goedkoper is dan in de rest van India;
- daar waar India ineens niet meer op India lijkt en het westers voedsel van alle kanten in restaurantjes wordt aangeboden;
- daar waar ik vanaf het strand ver in de zee een paar dolfijnen omhoog zie springen;
- daar waar ik een limburger tegen komen die zelfs in het Engels een limburgs accent heeft;
- daar waar ik in een hostel terecht kom met de naam: Prison
- daar waar ik tot m’n knieën in de zee sta samen met een andere reiziger en teruggefloten wordt door de life guard. Nadat ik hem negeer (ik heb namelijk al geruime tijd m’n zwemdiploma’s) haalt hij er z’n jeep bij en spreekt door de luidsprekers op het dak een nog steeds voor mij onverstaanbaar Hindische zin waarvan ik ook wel weet dat het betekend dat ik niet verder de zee in mag. Ik probeer hem uit te leggen met zwemgebaren dat ik echt niet ga verdrinken, zeker niet in 40cm diep water. Hij legt me uit dat andere Indieërs me zullen volgen en zij niet kunnen zwemmen, oké na nog een paar keer geprobeerd te hebben geef ik het op. De life guard gebruikt z’n fluitje namelijk net zoals ze in het verkeer hun toeter gebruiken.;
In goa heb ik vooral op het strand gelegen en scooter gereden. De “met 3 man op één scooter” kan ik ook van m’n transportlijstje vinken! Daarnaast nog een dagje met een kerel mee die z’n eerste tatoeage ging laten zetten. Op z’n linkerarm een walvis, omdat hij bang is voor vissen. Een andere opvallende Indiër was “Babba”. Babba woont sinds 1972 onder een minstens 500 jaar oude boom in n stukje jungle tegen het strand van goa. Hij komt z’n tijd door met de goden eren (die hebben de hindoes genoeg), hasj roken en hij laat z’n baard groeien. Ja ik kan wel zeggen dat ik zeer diverse personen tegen kom.

Voor de trein terug naar Mumbai helaas geen nachttrein kunnen regelen, waarschijnlijk door de verjaardag van Ghandi waren ze allemaal volgeboekt. Dus toen maar overdag in de trein gezeten. Het heeft 2 jongens en een indisch meisje 10 uur geduurd voordat ze het lef hadden om een foto te vragen. Ik ben daar eigenlijk wel een beetje klaar mee, maar voor kinderen of Indiërs waar k ook echt n goed gesprek mee heb maak ik wel een uitzondering. (iets met bollywood capsones denk ik ) 12uur overdag in de trein dus op de minder drukke stukken een aardig tijdje met m’n hoofd uit de trein gehangen, de deuren van de trein staan hier gewoon open namelijk. In Mumbai weer in het échte India terecht gekomen, waar mannen hand in hand lopend en Engelse gebouwen het straatbeeld vormen. Er rijden hier zelfs Engelse dubbeldekkers rond, en ik heb ook al een kopie van de BigBen gezien. In de bus hangt een touwtje aan het plafond wat lijdt naar een belletje bij de bestuurder. De laatste dag nog op eigen houtje door de Dhiravi slum gelopen. Het blijft indrukwekkend hoe druk het er is en hoeveel er gebeurd op straat. Zelf door de slum lopen Ii.p.v. met gids) levert duidelijk meer aandacht op en een medebackpacker wordt bedolven onder de kinderen als hij z’n camera tevoorschijn haalt. Een paar jongetjes vragen of we een nieuwe cricketbal voor ze willen kopen. Helaas weten wij ook maar al te goed dat ze die daarna gewoon weer inruilen voor geld bij dezelfde shop.
’s Avonds met de trein richting het vliegveld. Nog even m’n laatste lassie gekocht. De lassieboy, het hulpje van z’n vader waarschijnlijk, wacht express erg lang met het wisselgeld geven en wijst naar m’n lassie alsof dat alles is wat ik krijg. Naast me staat een Indiër die hem zegt het wisselgeld terug te geven en hij krijgt van z’n pa ook een verwijtende blik. Ik wijs naar een bordje boven waar duidelijk staat dat een lassie 20 roepies is en niet 100, ik ben niet gek. Hij blijft lachen, ik geniet nog even van deze typische India gebeurtenis en pak een tuktuk naar het vliegveld. Een geweldige afsluiting van m’n india adventure! Het was even wennen, dat moet gezegd, maar stiekem ben ik de charme van het land wel gaan inzien.

Ineens weet ik weer waarom ik al die tijd geen vliegtuig genomen heb, al m’n luchtwegen naar de klote voor een vluchtje van 4uur. In Bangkok slinger ik weer een hele andere cultuur in. Ik verbaas me over een frietje bij de Mac. 1,40euro!!! Daar heb je in india 2 maaltijden voor! Bij de skytrain staan er pijlen op de grond waar je moet wachten, maar sterker nog...dat doen de mensen ook echt! En waarom loopt er niemand op straat!? Waar is de chaos? Is dit een spookstad? Nee, het is Bangkok in de ochtend....

Groetjes vanuit Thailand!