India adventure

Korte versie:
Vandaag ben ik precies 5 maanden onderweg. Klinkt lang, maar toch plak ik er sowieso nog een paar maandjes aan vast. De tuktuk kopen is helaas niet gelukt, te veel indiers die me vertelden: “no possible”. India is india en ik denk dat je de chaos alleen snapt als je er echt geweest bent. Hier onder doe ik een poging om de chaos te beschrijven. Verder hoop ik Mombai in een paar dagen te bereiken.

Langere versie:
Na m’n vorige blog heb ik nog wat pogingen ondernomen om een tuktuk te kopen. De heftigste dag was samen met Scott, een Amerikaan die een jaar lang in India gaat verblijven. Respect voor deze man, ik doe het hem voor geen goud na. De “tuktuk shopping” dag begon bij de Indian gate, een soort Indische arc de triomph. Ik som de opmerkelijkste gebeurtenissen even op:

- een ritje met een tuktuk driver die ons z’n tuktuk voor de schandalige prijs van 400.000 roepies aanbiedt (5000euro) . Hij rijdt ons langs een andere tuktuk driver waarbij hij ons verhaal uitlegt. De ander driver vraagt: Why don’t you buy a Royal Enfield motor? Waarop Scott en ik in koor antwoorden alsof we het ingestudeerd hebben: No, that’s boring! De driver laat van verbazing een enorme hoeveelheid speeksel uit z’n mond schieten. Deze foreigners zijn serieus! De driver zet ons af bij de zogenaamde tuktuk-market, maar hij wil ons niet naar binnen rijden. Oftewel: hij dropt ons in een willekeurig stuk van Delhi.

-We besluiten om geld te pinnen om te laten zien dat we het geld cash hebben om wellicht een verkoper overstag te laten gaan. Geld is een dingetje hier, dus misschien kunnen we zo een tuktuk vangen. Wisselgeld is hier trouwens helemaal een ding! Heb je geen wisselgeld dan heb je mooi pech, dan houd de betreffende persoon gewoon je geld. Met een beetje geluk krijg je misschien een pakje kaugom of andere snoepjes als ze geen 5 roepies terug hebben.

-In heel wat motorbike shops m’n gegevens achtergelaten, en wonder boven wonder de tuktuk shoppping street gevonden (zo heet het niet, maar deze naam geven wij er maar aan). 20 shops met allemaal een reeks tuktuk’s voor de deur. We kijken onze ogen uit, dit is het paradijs! Helaas verteld iedere verkoper dat ze alleen aan Indiërs verkopen, want die alleen kunnen een commercial licence krijgen. We gaan hem niet voor commerciële doeleinden gebruiken, maar dat lijkt ze niet te boeien. Maar een kerel weet wel een plaats waar je privat tuktuk’s kunt kopen.

-Op onze weg naar de privat tuktuk’s lopen we tegen een tempel aan, en ach we nemen een kijkje. Het is een enorm staand oranje vrouw-beeld met het hoofd van een aap. De entree is door een hoofd van een aap die z’n mond wijd open heeft tussen de benen van het vrouw-beeld. Binnen worden we ontvangen, ho eerst slippers uit, door n idioot die ons een beeld aanwijst en tegen Scott zegt: this one, your family very very beautiful. Om vervolgens tegen mij hetzelfde te zeggen en dit te herhalen met 2 andere beelden. Of ik m’n net gekochte mango’s ook even wil doneren aan dit beeld. Uhm.. nee die hou ik zeg ik. Oké dan 100 roepies. 100 roepies herhaalt hij. We leggen allebei 20 roepies neer en lopen snel bij de man vandaan. Via een omweg via de kont van het beeld komen we uiteindelijk in de kelder terecht. Hier staat een beeld wat het afgehakte hoofd van het beeld naast hem vastheeft en er spuit een rode streep bloed vanuit het hoofdloze beeld naar de mond van het andere beeld. Waar zijn we in terecht gekomen? We kunnen ons lachen niet inhouden en komen via de mond van een andere aap weer buiten uit.

-Via wat mooie motorshops uiteindelijk bij een shop aangekomen die nieuwe tuktuk’s verkoopt. Een fraaie etalage waar Scott en ik het niet kunnen laten om van een beschilderde muur een foto’tje te maken. De directeur die nog even aan de telefoon was schiet z’n kantoortje uit en vloekt dat we de foto’s moeten verwijderen. Geen beste start voor een tuktuk aankoop in deze zaak. De man staat al snel bekend als de maffia-tuktuk boss en ook hij wil er geen aan ons verkopen.

- Op de terugweg nog even een tuktuk op straat gezien die ”privat” op de voorkant bestickerd heeft, de eigenaar die we in de omgeving zoeken is niet bereid hem te verkopen.

India, soms houd ik er van en soms kan ik het wel uitkotsen (tot nu toe 1 keer letterlijk). Er gebeuren je in een kleine tijd zoveel dingen dat het moeilijk te verwerken is. Het is moeilijk om mensen te vertrouwen, omdat praktisch iedereen iets van je wil. Als ze je kunnen oplichten dan doen ze het, en het liefst niet te zuinig ook. Wattenstaafjes komen in India als oranje bowlingballen uit je oren en douchen is nuttig voor 10 minuten. Diarree krijg je van straatvoer en sommige luchtjes in gure straatjes. Lopend in de steden verzamel je een mengeling van stof en zweet op je gezicht, buiten de steden om zijn alle negatieve dingen van India gelukkig een stuk minder.

Als troost krijg ik op een avond een mini-tuktuk speelgoedauto’tje van iemand in het hostel. Ik stond al een tijdje bekend als die dude die een tuktuk wil kopen wat wel grappig was.

Geen échte tuktuk dus, dan maar een scooter. Na wat zoeken een aantal shops gevonden. Het was dichtbij een transactie waarbij ik het geld contant aan de beste man zou geven, totdat ze hem (Bajaj scooter, zelfde merk als tuktuk en vergelijkbaar met een vespa) wilde starten. Het kreng wilde maar niet starten en dus ga ik hem mooi niet kopen he. Ik bedenk dat dit een teken moet zijn, ik besluit dus de volgende dag m’n reis te vervolgen per....trein. Wellicht loop ik in India of anders Thailand nog wel tegen een leuk scootertje/motor aan.

Zonder te boeken beland ik in de ochtend eerst bij het verkeerde treinstation om vervolgens twee metrohaltes verder wel bij het goede station uit te komen. Ze sturen me voor tickets van het kastje naar de muur, terug naar het kastje enz. enz. Uiteindelijk blijkt de trein die ik wil nemen naar Jaipur uitverkocht te zijn, Wat heet! Waar ik in m’n vorige blog nog positief was zie ik het in Delhi toch even niet meer zo vrolijk in. Bouwwerken interesseren me niet meer, cultuur snuiven boeit me niet, apen op de gebouwen verbazen me niet meer, ik wil weg uit Delhi! Oftewel: ik moet hier weg. Dus toen maar in de uitverkochte trein gestapt (zonder kaartje). Nou, ik moest me er werkelijk in wurmen. Als haringen in een ton is nog een understatement. Maar dit vergrote wel m’n kans om niet gepakt te worden als zwartrijder. In een uiterste poging toch een comfortabele plek te krijgen klim ik omhoog in de trein en beland uiteindelijk op de naar binnen geslagen deur van de trein. Van daar een mooi uitzicht op alle Indiërs die bijna uit de trein vallen zo vol is het. Twee uur!!!! lang op deze deur gezeten waarbij ik m’n hoofd tegen m’n knieën moest houden omdat het plafond nou eenmaal in de weg zat. Ik bedenk me dat ik er wel erg veel voor over heb om uit Delhi te vertrekken. Daarna gelukkig door wat aardige indiers een plekje opgeschoven richting een wat beter plek in een baggagerek. En voor ik het weet zit ik weer uit te leggen dat Nederland vlak bij Londen ligt. De hilariteit waarbij iedere Indiër met alle macht een beter plekje voor zich wil bemachtigen brengt bij mij de zin om te reizen weer terug en het hostel waarin ik in Jaipur beland is erg relaxed. Om weer eens wat westers te proeven bestel ik samen met Rahul, de kerel die het hostel runt, wat pizza’s en ze smaken niet eens zo heel erg naar curry...

India is reizen in het kwadraat en dat maal 5. En dan ben ik nog vergeten te vermelden dat ik op die treindeur door twee travestieten benaderd werd voor een kus. Alles is intens en “gewoon” over straat lopen is al een attractie opzich wat enorm hilarisch kan zijn maar soms ook vermoeiend. Bovenstaand verhaal is van slechts twee dagen, het is onmogelijk om alles wat me hier overkomt op te schrijven. Heb ik iniedergeval nog wat te vertellen als ik weer thuis kom ;)
In jaipur bij een Fort een prachtig uitzicht over het donkere jaipur gezien. En we werden ook nog eens getrakteerd op een continue stroom aan onweerflitsen die schijnbaar in de woestijn van Rajastahn ons een natuurlijke lightshow gaven.

Via het erg hete Delhi, Jaipur en Pushkar ben ik nu in het frisse mt Abu aangekomen. Er lopen hier mooie black-face aapjes met enorme staarten rond. In heel India denken ze trouwens dat ik een duitser ben (lekker dan). Morgen ga ik m’n trein naar Mombai boeken, want vandaag antwoorden ze in het boekingshuisje: Santa Claus....(ik meteen weer uitleggen dat ik niet uit Duitsland kom, blijk ik hem gewoon niet goed te hebben verstaan, want hij zei: Sunday close.

M’n 2e video staat inmiddels ook online. Hierbij een beeld van Tibet, Nepal en een stukje India. Veel kijkplezier:
Youtube: Rikkert on tour part 2
https://www.youtube.com/watch?v=P7FjbeRLWQs

Namasteeee vanuit de aap van Alladin (Abu)

Rikkert