Laatste week Laos en Cambodia

Waar ben jij nu? Waarbenjij.nu? Dat is een verdomd goede vraag. Ik begin het zicht op m’n blog even kwijt te raken. Daarnaast ben ik nog steeds in bijna iedere plaats niet langer dan 3 á 4 dagen dus ja waar ben ik nu. Ik denk dat het goede antwoordt Cambodia is.

Vanuit Luang Prabang, Laos ben ik naar Vang Vieng in Laos gegaan. Het dorpje wat bekend staat om het drunk tuben. Ik denk dat een korte uitleg vereist is, dus bij deze: Drunk tuben is je laten voortbewegen op de binnenband van een vrachtwagen over een rivier. Op de route zijn er verschillende barretjes waar er mannetjes je een touw toegooien om je naar binnen te halen. Is er een plezierige manier van een bar binnenkomen? Ik denk t niet. In de bar is het vooral bierspelletjes spelen zoals beerpong, tafeltennis, basketbal met hindernissen etc. Etc. . Ik hoef jullie vast niet te vertellen dat dit plaatsje enorm populair is bij Engelsen. Naast het tuben gelukkig ook nog een scootertochtje gedaan en ons hotel had zo’n beetje het beste uitzicht voor de sunset. Halverwege de scootertocht op weg naar een blue lagoon omhelst door bergen zoals ik ze in zuid-china ook had gezien komen we op een gravel-weggetje waar een grote plaswater in een kuil op de weg ligt. De oplossing van de inwoners hier: een brug aan één kant van de weg (i.p.v de weg te verhogen). Op de terugweg komt Greg in de problemen als hij de amper 1 meter brede brug op rijd en tot z’n schrik een koe precies het zelfde ziet doen aan de andere kant. Helaas komt het niet zover dat de koe achteruit loopt en dus rolt Greg z’n scooter terug.
Na 1,5 maand nog steeds met Greg onderweg aangezien we ongeveer dezelfde route willen volgen en het nog steeds goed kunnen vinden. Een lange busrit met zelfs een bed in de bus (helaas is het bed 1,30m en is dat dus zelfs voor mij te klein.) brengt ons bij de 4000 islands, een gebied in het zuiden van Laos. Wat mij betreft erg discutabel, in een land waar geen zee is toch 4000 eilanden hebben, maarja dat krijg je ervan als je om de haverklap wordt opgelicht. Je wordt er paranoïde van. We belandde op Don Khong en doen een boottochtje naar Don kong. Vind je t heel gek dat ik soms geen idee meer heb waar ik me bevind als de namen al zoveel op elkaar lijken? De eilanden zijn mooi om te zien en een stuk rustiger als het Engelse zuipplaatsje Vang Vieng. We huren deze keer één scooter met z’n tweeën en worden op het amper 1000 inwoners tellende eiland begroet door vrijwel alle kinderen die naar school lopen of op straat spelen. We verbazen ons dat aan een klein strandje naast zonnebrillen ook lab-brillen verkocht worden. Op de terugweg blijkt waarom. Al hobbelend in de schemering met Greg stuiterend achter me en met een oranje lucht achter ons verzamel ik de halve populatie insecten in m’n ogen en op m’n voorhoofd. 30minuten lang vlinders koppen! Mister Phumy is de baas op het eiland. We arriveren in zijn bootje en ook een boottochtje geboekt bij een ander guesthouse brengt ons uiteindlijk bij zijn bootje. Mister Phumy lacht altijd! De vriendelijkste oplichter in Laos. We hebben op het eiland niet veel meer keus om onze weg naar het vaste land via hem te boeken en komen dus op een voor hem goede prijs uit.

Twee weken Laos was voor ons genoeg. Een enorm betoverend landschap met prachtige bergen en helaas een iets minder vriendelijke bevolking (uitzonderingen daargelaten). We krijgen nog een vriendelijke schop na van het corrupte Laos. Aan de grens worden we namelijk verzocht om 2 dollar te betalen voor een stempel UIT Laos. Wat we beide niet doen als enige in de groep van ons mini-busje. De formulieren, ingevuld en wel, worden van het hele busje door onze buschauffeur in beslag genomen en we eindigen met het opnieuw invullen van exact dezelfde papieren. Aan de Cambodia zijde worden we in een hutje met golfplaten verzocht om toch echt de stempel uit Laos te halen (het is een raadsel waarom het visa office niet gewoon in het prachtige gebouw ernaast plaats heeft, dit gebouw gemaakt van steen en met een soort efteling dak staat leeg voor onduidelijke redenen). Dus, Greg en ik met knikkende knieën terug naar de eikel die 2 dollar voor een stempel vroeg. Het is nog steeds 2 dollar, maar ik heb m’n departure card niet meer, die hadden ze daarvoor al afgenomen. De nog chagarijnigere man meldt me dat een departure card 5 dollar kost. Ik meld hem dat ik het geld niet heb. En na daadwerkelijk m’n lege portemonee te hebben laten zien mompelt hij iets onverstaanbaars en zet de stempel erin. De 2 dollar hebben we moeten lenen, want de visa fee was onverwacht 35 dollar i.p.v. de 25 dollar die op internet vermeld wordt. We lenen het geld van een Amerikaanse broer en zus waarmee we later in Siem Riep het prachtige Angkor Wat verkennen.

Siem Riep biedt ons een aantal leuke stapavondjes en we bekijken Angkor Wat, een eeuwen oude tempel complex waar het zelfs mogelijk is om weekkaarten te kopen, zo groot is het! We besluiten om het één dag per fiets te bekijken en zorgen dat we om 4.00uur voor de poort staan. Bij de entree wordt een foto gemaakt (die op je entreekaart komt) die niet voor iedereen goed uitpakt in de vroege morgen. Na een mislukte zonsopkomst met te veel bewolking doe ik een dutje op één van de tempels samen met Sam de Amerikaan die het ook niet trekt deze vroege morgen. Angkor Wat is vooral prachtig door de jungle die om sommige tempels heen groeit. Enorme bomen en de spiegeling bij zonsondergang op één van de meertjes vlak bij de grootste Wat (Wat=tempel) maken het een geweldige entourage. Voor de geïnteresseerden, één van de tempels is gebruikt in de film “Tomb raider” van Angelina Jolie. Het hostel in Siem Riep is enorm en voor 4$ hebben we een dakterras, zwembad en voetbalveldje. De keuken van het restaurant is 25 meter van het terras af, wat op een leuke manier is opgelost met een klein achtbaantje naast het voetbal veld wat om de 10minuten een aantal verse baquettés op een dienblad brengt (goed dat de fransen Laos ooit gekoloniseerd hebben, is weer eens wat anders dan toast voor ontbijt). De tuktuk-drivers in Siem Riep zijn drugdealers en pooiers en hebben er een job als taxi-chauffeur naast.
Van Siem Riep nemen we een bus naar Pnom Phenh en stappen meteen over op een bus naar Sihanoukville. Deze bus vertrekt vanaf een busstation met apen op het dak en de bus is gevuld met locals. In het bagageruim zitten 2 kippen, 6 scooters en een kerel vondt het blijkbaar nodig om 100 gebruikte emmers te transporteren. Dit is de manier hoe ik wil reizen. Een stuk leuker dan de toeristenbusjes in Laos en Thailand waar je als een klein kind behandeld wordt met stickers op je shirt waar je naar toe gaat. Op een busstop koop ik een chinese-bun (soort broodje bapao) en stukjes annanas. Het straathondje wat duidelijk aan het schooien is voor wat lekkers vindt m’n stukjes annanas niet lekker genoeg. In Sihanoukville kom ik Celina weer tegen die ik ook in Alobar1000 tegen kwam (het hippie hostel in Nepal, weet u nog?). Ik kom verschillende reizigers twee keer tegen, maar Hostel Alobar1000 spant toch wel de kroon.
De dag erna kom ik Felix, ook van alobar1000 tegen op Ko ta kiev in het betoverende coral beach guestehouse. Een bijzonder klein eilandje van 24km2 waar geen wegen zijn alleen jungle paadjes. Er is maar op éen moment van de dag lunch en op één moment avond eten. De keuze uit 3 gerechten komt gelukkig meestal goed uit, want extra ingrediënten komen maar één keer per dag van het vaste land. Heb je voor 9uur niet besloten of je de boot neemt dan zit je dus nog een dag op het eiland. We doen een absinth tour bij een Amerikaan die z’n distileerderij in het midden van een bamboohut heeft gebouwd. Daarnaast lopen we naar de andere kant van het eiland door de jungle met reuzachtige spinnen uitkomend op naked beach, een strandje waar wij de enige zijn. We bouwen een zomer kerstmannetje, jaja de kerstman komt jullie kant op, maar ligt nu nog even te bakken in de zon. ’s Nachts klotst de zee tegen de palen van de bamboohut. Ik denk niet dat er een plezierigere manier van inslaap vallen is. Ja het gaat dus nog steeds goed met me hier. Ohja voor het slapen gaan nog even de zee ingelopen, want Celina weet dat als je ’s nachts in de zee loopt je met je handen het photo-plankton wakker kunt maken. Het plankton licht op en zelfs in de emmer waarmee je water door de wc spoelt krioelt het plankton vrolijk op.
Het verblijf op het eiland is wél prijzig dus na een paar dagen vertrekken we terug naar het vaste land, naar Kampot. In kampot kom ik tot m’n frustratie er achter dat ik wederom m’n wereldbol ben vergeten! Het begint een traditie te worden dus ik vraag Felix of ze de beachbal naar het vaste land willen brengen met de eerstvolgende boot en huur 2 dagen later een scooter. De 100km heen en 100km terug is niet eens zo’n erge straf, ik zie vele zijlen gevuld met graan om te drogen langs de kant van de weg. Ik pik m’n bal op bij guesthouse “Shanti Shanti” waar de boot eerder vertrok (dit betekend zoiets als: rustig aan), pak vervolgens een ontbijtje bij ons vorige guesthouse “Big easy” en rijd de 100km weer terug. Vergelijkbaar met een ritje Budel-Breda....oftewel...peanuts! In Kampot, en later valt het me ook op in andere dorpjes en steden, lopen vrouwen altijd rond in een pyjama (dag en nacht). Mocht je als vrouw geen enkele behoefte hebben om je pyjama uit te doen, kom naar Cambodia het is hier meer dan geaccepteerd.
De volgende dag is het voor mij tijd om naar een Cambodiaanse school te gaan. In ko tao (eiland in Thailand) was ik een groep engelsen tegen gekomen die vrijwilligerswerk gingen doen daar en via een andere gast, Peter, ben ik uiteindelijk met de school in contact gekomen. Per toeval kom ik Peter en de andere vrijwilligers tegen in het hostel in Kampot en dus gaan we samen in een busje richting Angkor Borei, het dorpje ten zuiden van Phnom Phen. Althans... Peter dacht een busje rechtstreeks geregeld te hebben, maar de buscompany meldt ons deze ochtend dat ze alleen op Phnom Phen rijden en ons alleen halverwege kunnen droppen. Peter, die om 8 uur ’s ochtends z’n eerste blik bier open trekt komt in een ruzie terecht met de buscompany en de dame achter de balie meldt ons dat Peter gister dronken was en dus de afspraak niet helder overgekomen is. De vrijwilligers verontschuldigen zich voor de dronken Peter en we nemen uiteindelijk een taxi naar Takeo. Van hieruit nemen we een boot richting Angkor Borei. Peter komt bijna te laat, want ja...hij heeft weer ergens een blik bier gescoord. Na 1,5uur op de boot komen we in het dorpje aan en met een hikkende Peter stappen we de wal op. Het schooltje 200meter van de oever heeft geen ontvangst voor ons klaar en ik bedenk me wat dit in godsnaam moet worden deze week. Deze middag is er een bult zand recht voor het schooltje gedumpt, wat gebruikt gaat worden om de vloer op te hogen, daarnaast is er deze middag een motor gecrasht 10 meter van de ingang vandaan en is de politie druk bezig met het opmeten van onduidelijke afstanden rondom de motor. En er loopt ook een jochie rond zonder broek, want hij is duidelijk nog niet zindelijk....CHAOS COMPLEET! Het schooltje is een complex van twee gebouwtjes met aan de ene kant één klaslokaal en slaaphutten voor de vrijwilligers en aan de andere kant 3 klas lokaaltjes waarin ’s avonds ook het pas gekochte busje in wordt geparkeerd. Ik heb natuurlijk totaal geen ervaring met lesgeven, maar gedurende de week kom ik in erg leuke situaties terecht. De kinderen zijn tussen de 4 en 17 jaar oud en in de avondschool zit zelfs een politieagent van 43. Ik hoop dat hij z’n engels niet gaat gebruiken om ons beter op te lichten. Vooral de lessen met de allerjongste kinderen zijn enorm vermoeiend maar ook wel weer leuk. Het is moeilijk om ze bij de les te houden, maar we leren ze kleuren en lichaamsdelen in het Engels. Voor de oudere kinderen zijn we er vooral om aan hun uitspraak te werken, want het niveau van de lokale leraren is ook beperkt. Ik geef les met Martin, uit Argentinië en Audrey uit Canada. Ondertussen rijden er tussen de twee schoolgebouwtjes paard en wagens af en aan. Ze vervoeren voornamelijk graan, zand of stenen en er wordt dus duidelijk wel aan de weg getimmerd hier. Ik besluit nog maar eens naar de kapper te gaan, zoals altijd op reis weer een bijzondere ervaring. De man die in z’n blote buik staat te knippen gebruikt een handmatige tondeuse en verder een gewone keukenschaar. Het resultaat is niet eens zo slecht... Verder wordt ik deze week vooral gekgeschreeuwd door kleine Cambodiaanse koters: “Teechah! Teechah!”. Met de vrijwilligers organiseren we een Fifa avondje, een filmavondje en naast de lessen is het eigenlijk vooral een beetje relaxen en reisverhalen uitwisselen.
Na een weekje vertrek ik helaas al weer naar Phnom penh, want ik wil toch zeker een maand spenderen in Vietnam. In Phnom penh zien we de killing fields en een gevangenis waar Pol Pot z’n gruwel daden verichtte in 1975. Verder weer wat aan hardlopen gedaan, maar dat valt niet mee met zo veel scooters op de weg. Het voetballen naast het stadion met lokale jeugd is beter met minder uitlaatgassen om je heen. Na 3 weken vertrek ik dus al weer uit Cambodia. Een erg onvriendelijke start bij de grens is ruimschoots goedgemaakt door het leuke verblijf op Ko ta kiev en in de school in Angkor borei. Ik wissel m’n bierlipjes (de blikjes bier hier hebben een ander systeem waarbij je het lipje los van het blikje trekt) met de juiste afbeeldingen op de onderkant nog even in voor een paar nieuwe (ik had 3 keer prijs). Ik verbaas me nog steeds over het geld hier. In principe betaal ik hier met amerikaanse dollars, maar alleen briefgeld. Het kleingeld wordt met Riel betaald. In de supermarkten zie je twee prijzen. Je kan dus kiezen: of 2 dollar betalen of 8000 riel. Of je betaald met 1 dollar en 4000 riel. Vreemd systeem, maar het went.

O... ergens in dit verhaal ben ik nog vergeten te melden dat ik inmiddels twee keer van m’n scooter gelazerd ben. Geen ernstige schade. En één keer boven op een berg zonder benzine gestaan. Ik heb me toen 25 km naar beneden laten rollen en ging nog steeds sneller dan enkele auto’s, mooi rollend ritje dus. Onderaan de berg de scooter vol getankt, maar toen was de accu leeg en kon ik hem dus niet meer starten. Het behulpzame tankpersoneel begon vervolgens m’n voorkant uitelkaar te schroeven en zonder vragen lag m’n scooter ineens in 10 stukken. Allemaal goedgekomen en morgen dus naar Vietnam!

O Koen Cambodia! ( Dankjewel Cambodia)

Rik