New Zealand aye! Aloha Hawai’i!

Korte versie:
Een maand Nieuw Zeeland en 19 dagen Hawai’i dat is absoluut geen straf. NZ ben ik geheel liftend doorgekomen. Leuke mensen ontmoet, de gletsjers gezien, een kiwi-vogel, genoten van de westerse wereld en geskydived in het wonderschone Queenstown. Op Hawai’i zijn zonsondergangen en opkomsten op vulkanische bergen, walvissen, zee-schildpadden en het relaxte zonnetje wat me gelukkig maken. Snorkelen is wat me voornamelijk bezig houdt hier. Wellicht een dezer dagen nog even surfen.

Langere versie:
Zoals ik jullie vorige keer melde ben ik een weekje bij de familie Eyndhoven gebleven. Een erg leuke week en super relax dat ik even een weekje kon bijkomen van de hectische laatste week in Vietnam. Jeanne en Leon hebben een erg gezellig huis met een tuinbouwbedrijf eromheen. Na het weekend nog een keertje meegeholpen met prei planten en in de middag met Rick, de gehandicapte zoon van de famlie een rondje om het land gelopen. ‘s nachts zie je hier echt enorm veel sterren, waarschijnlijk doordat er zo weinig lichtverstoring is. Ook nog een dagje gefietst naar het dichtbijzijnde dorpje met Jeanne, Sarah en Fleur. Een dorpje ter grootte van de helft van Gastel (3 keer niks, maar wel gezellig). De dag ervoor naar een dairy farm gefietst waar een geïmigreerde nederlander me een rondleiding gaf. Sarah heeft me vervolgens afgezet in de buurt van Christchurch bij een tankstation. Erg benieuwd naar de rest van Nieuw-Zeeland begon ik daar aan m’n lift avontuur. En hoe! Na 10 minuten door een lokale hovenier opgepikt die me 20 minuten verder kon brengen. Toen ik bij hem uitstapte begon het even te miezeren, ik dacht het zal toch niet... Maarrr na 10minuten pikte een kiwi-hippie me op in z’n mooie hippie busje. Hij had m’n bordje “Queenstown” goed gezien en kon me dan ook (6,5uur!) precies daar na toe brengen. Gezellige gast die me zo nu en dan wat liet zien. Onder andere het Tekapo lake, wat erg betoverend is om z’n bijzonder lichtblauwe kleur. Dat het liften zo makkelijk ging had ik niet verwacht. In Queenstown zette ik m’n bij “The warehouse ” gekochte tentje op samen met een Duitser die me erg graag wilde helpen. De dagen erna bleek dat ik op een camping terecht was gekomen met alleen maar Duitsers. Ik hoor geen enkele andere taal om me heen en ik beklim dan ook een mooi uitzichtpunt met onze “favorite enemy”. The remarkebles zijn het uithangbord van Queenstown, een mooie rotsformatie. De laatste dag ga ik skydiven boven deze bergen. Super gaaf natuurlijk. In 10minuten tijd vliegt het kleine vliegtuigje omhoog, in 45 seconden val ik samen met instructeur naar beneden en in 5 minuten stuurt hij z’n parachtute weer mooi naar de grond. Helaas erg snel voorbij gegaan, maar gelukkig hebben we de foto’s nog!
Een geimigreerde Engelsman brengt me de dag erna de stad uit waarna ik wordt opgepikt door een Kiwi werkend voor een voedingsbedrijf in de buitendienst. Hij stopt op gave uitkijkpunten en bij een historisch (voor Nieuw-zeelandse begrippen) houten hotel. Hij zorgt ervoor dat hij wat chocolade samples kan afgooien binnenkort. Via een Canadese immigrant en twee duitse dames in een rentalcamper kom ik vervolgens op een chille camping waarbij je op het strand de fox getsjer kan zien. In de ochtend ben ik eerder wakker dan de duitse dames en ik besluit om m’n frans te gaan oefenen en fix op de camping m’n volgende franse ritje terug naar de hoofdweg (zo’n 10km van het strand). Bij de hoofdweg drink ik een kopje koffie met m’n nieuwe franse vrienden. Het gepensioneerde koppel gaat helaas de andere kant op, want ze blijven niet uitgepraat over hoe leuk reizen wel niet is! Deze liftdag is echter een makkie, want na 5 minuten pikt een vrachtwagenchauffeur me al op die me naar de Franz-Jozef gletsjer kan brengen. Bij het instappen wil hij me geen hand geven, prima maar dat geeft wel een beetje ongemakkelijk begin (ik had al gehoord dat het niet erg gebruikelijk is onder kiwi’s). Hij blijft maar uitleggen dat het ontzettend ingewikkeld is om z’n wegwerkers-truck te besturen op deze wegen. Hij heeft twee gear-boxen en honderdmiljoenmiljard versnellingen. Ik vind het allemaal prima natuurlijk, maar ben wel blij dat hij me naar m’n volgende punt kan brengen. Ik installeer mezelf in een hostel, want de dagen in m’n tentje waren toch wel gruwelijk koud in de nacht (het is hier zomer, maar ’s nachts toch goed fris). Ik heb dezelfde dag nog tijd om richting de gletsjer te hiken, maar kan er niet helemaal naar toe. Een aantal toeristen zijn een tijd geleden omgekomen en nu kan je er alleen nog maar naar toe met een helicopter die uiterraard de nodige dollars kost. Ik gebruik m’n gratis wifi in het hostel om m’n volgende vluchten te boeken, waarvan ik jullie zo zal vertellen welke dat zijn.

Via een kajakverhuurder en een gepensjoneerde Australiër op vakantie kom ik terecht in een busje met twee duitse hiphop gastjes. De Australiër had erg gave verhalen te vertellen waarvan ik er één er jullie niet wil onthouden. Tijdens z’n backpack avontuur op Alaska in de 70ies heeft ie ooit z’n kont bevroren door eerst te zweten in z’n wintersportbroek en vervolgens kou te kleumen bij -20. Ghaha, klinkt n beetje ranzig nu, maar deze man was echt super aardig en duwt me nét voordat ik uitstap nog even een abrikoos in m’n hand.
De duitse gastjes zijn in hun huurbusje op weg naar een festival precies in het park waar ik naartoe wil. Het Abel Tasman park waar we 2 dagen camperen organiseert een week lang een hippiefestival, maar ik besluit niet te blijven aangezien ik binnekort alweer in Auckland moet zijn. Ik doe wel een dag lang een hike in het park, maar kan helaas niet de kust bereiken dus draai halverwege weer om. Op de terugweg vliegen de kleine vogeltjes, waarvan ik geen idee heb hoe ze heten, om me heen. En probeer ik m’n slipper terug te vinden die uit het zijvakje van m’n rugtas gevallen was op de heenweg. Meer zoekend naar m’n op maatgemaakte slippers uit Vietnam sta ik ineens oog in oog met een Kiwi (de vogel deze keer). Ik schrik even op en pak een tak, want weet eigenlijk niet hoe aggresief deze beestjes zijn (met die Vietnamese hond nog even in het achterhoofd). Na enkele seconden schiet hij echter alweer met een humoristisch loopje het bos in. Blijkbaar veel geluk gehad met het spotten van deze grappige tweevoeter, want zo vaak laten ze zich niet zien.

Een pick-up truck kan me vervolgens weer uit het park brengen met nog twee lifters, want de dichtsbijzijnde hoofdweg is ook weer iets van 10km van de camping vandaan. Ik kom vervolgens in een auto terecht waarbij de van top tot teen getatooeerde vrouw haar hoestende zoontje waant om minder wiet te roken, omdat dat nou eenmaal het hoesten veroorzaakt. Via een paar andere auto’s kom ik vervolgens bij een stoere tattoo gast inclusief stoere zonnebril in de auto. Nét voordat ik uitstap bij een mega chille ijskraam begint hij onverwacht ineens over hoe belangrijk Jezus in het leven is. Whahaha, niet verwacht bij hem en onder het genot van een goede ijscoupe probeert een andere kiwi me te overtuigen dat ik de vorige dag geen echte Kiwi (vogel) heb gezien, maar een ander soort beest. Dat laat ik me dus mooi niet aanpraten he. Het liften is hier zo luxe dat ik soms gewoon pauze moet houden, want als ik m’n duim op blijf steken dan wordt ik iedere 5 minuten opgepikt. Jerome, een fransman kan me naar de camping dicht bij Picton brengen. We camperen samen een nachtje en hij is erg blij dat hij z’n engels kan oefenen. Vanaf de camping is het een korte hike naar een rotsachtig strand vanwaar je Wellington kan zien. Ik blijf nog een nachtje en lift daarna door naar Picton waar ik de ferry pak naar Wellington.

Daar ga ik een avondje stappen met Gina en Josh, een broer en zus uit Auckland waarmee ik ook naar het concert van Passenger ga. Wellington is echt een mega chille stad en ik ga natuurlijk ook even naar de cable-car waarbij je in een paar minuten boven op een berg staat uitkijkend over de baai. Via de botanical gardens kun je mooi de stad weer terug in lopen. Bij het concert van Passenger kom ik Sarah en Fleur nog even tegen die m’n pakje van Pa en Ma komen afgeven die bij de familie Eyndhoven nét een dag te laat was aangekomen. Een leuke kerstgroet vanaf de andere kant van de wereld is natuurlijk altijd welkom.

Geen idee over het liften op het Noordereiland, maar ik onderschat het natuurlijk na op het zuidereiland niet langer dan 15 minuten gewacht te hebben. Ik besluit Wellington uit te lopen en kom na 2uur bij een bushalte waar ik Salomon uit Israel tegen kom. Hij staat ook te liften en heeft ook al 2uur lang geen geluk. 5 minuten later stopt de eerste auto en dus lijkt het of we elkaar geluk brengen. De man zet ons in een dorp af waar Salomon even de tijd moet nemen om te bidden. Oke, prima dan koop ik ondertussen een ijsco voor onze gelukkige nieuwe Israelische vriend. Uit de kraam gelopen met twee ijsco’s meld hij me dat het ijsje helaas vast niet kosjer is. Ajjj daar had ik niet aan gedacht. Ik probeer ze allebei op te eten, maar Nieuw-Zeelandse ijsjes zijn enorm. Voordat ik ze op heb stopt de volgende auto alweer. Een kerel die onder het rijden z’n sjekkie rolt op z’n stuur en deze weg al 25 jaar achter elkaar rijd. Hij rijd iedere dag met z’n auto naar het noorden en vervolgens een truck weer naar het zuiden. Hij houd niet van reizen, want hij ziet het allemaal wel op z’n tv. Als Salomon en ik uitstappen komen we niet meer bij van de verhalen van onze niet-reislustige liftvriend. Hij zet ons af vlak bij de Tangareiro crossing in een nationaal park. We willen deze 1 daagse beklimming over een aantal bergen doen de volgende dag en zoeken een plekje om onze tentjes op te zetten. Het gras groeit echter een meter hoog en Salomon vindt een wegwerkershutje wat open is. We schuiven de pionnen en wegwerkersborden aan de kant en rollen de matjes daar uit. Een gratis nachtje en iets warmer dan met een tentje buiten pitten we helemaal chill tussen de wegwerkerspionnen. De dag erna is het weer slecht en is de beklimming niet mogelijk dus liften we door naar Rotorua. Een stadje waar de zwavellucht vanuit alle hoeken je neusgaten invliegt. Een paar dagen later besluit ik toch terug te gaan naar de Tangareiro crossing en m’n lift terug naar het zuiden bestaat uit een Italiaanse en twee duitse dames die deze crossing ook willen doen. Ik reis 3 dagen samen en de beklimming is erg gaaf. De shuttle bussen naar de berg toe rijden niet dus ik heb erg veel geluk met deze lift. Omdat de bussen niet rijden kunnen we maar tot de helft klimmen, maar dat is het beste uitzicht anyway. Terug in het hostel kan ik de dag erna met Luca ook een Italiaan meerijden en als hij me bij het volgende stadje afzet stop een student uit Wellington terwijl ik uitstap bij Luca. Hahaha! Hoe snel kan het gaan! De lift daarna bestaat uit een vader en zoon waarbij ik thuis koffie en een muffin krijg voorgeschoteld. Ik word vervolgens door een Ier 50km voor Auckland afgezet. Ik kampeer een nachtje bij een boer op het land en de dag erna is m’n eerst lift een familie uit Singapore met een baby en 5 jaar oude dochter. Ze hebben nog niet ontbeten dus voordat ik er erg in heb zit ik in een restaurant met deze familie. Het laatste stukje pak ik een bus naar het centrum.

In Auckland ontmoet ik Shrek en Luck weer, twee gasten die ik in Laos was tegen gekomen. Beloofd is beloofd dus we gaan naar een karaoke tent waar we redelijk onbeschaamd een aantal klassiekers ten gehore brengen. Daarnaast ga ik naar de Fonterra, zuivelverwerker, een bedrijf waar ik geprobeerd heb om een baantje te regelen. In Azië kreeg ik al te horen dat ze geen baan voor me hadden, maar heb er toch nog even een rondleiding uitgesleept. De laatste middag relax ik op het hoge dakterras van m’n hostel, want Auckland is niet echt een spannende stad. Op het terras vliegen de kleine vogeltjes over de picknicktafels en eten zelfs brood uit je hand. (’s ochtends zaten ze ook al op de broodroosters).

In Nieuw-Zeeland draaide de panorama functie van m’n camera overuren. Een overweldigend landschap waarin ik de eer heb gehad om 31 dagen rond te lopen. Het was even wennen om weer te stoppen op kruispunten en niet met de stroom van het verkeer mee te bewegen, te koken voor mezelf in plaats van iedere dag uiteten te gaan en weer duidelijk te kunnen communiceren met de lokale bevolking. Koken heeft zich trouwens beperkt tot het klaarmaken van enorme steaks die hier redelijk betaalbaar zijn.

Best wel excited voor m’n vlucht naar Hawai’i heb ik even moeite om m’n vlucht uit de states te laten zien aan NewZealand-air. Als ik geen vlucht weer uit de states kan laten zien laten ze me niet vliegen. Oeps...nog 20 minuten voordat ze gaan boarden. Na 10 minuten door m’n mailbox zoeken kom ik hem eindelijk tegen. Het is een vlucht van New York naar Ijsland. Ik kom laat aan in Honolulu en het eerste nachte slaap ik op het vliegveld. Bijna ieder bankje is bezet maar ik vind een vrij plekje naast een Amerikaan. Hij meld me dat de sproeiers voor de planten midden in de nacht wel eens aangaan, verder hoef ik me nergens zorgen over te maken. Heerlijk temperatuurtje hier dus goed te doen. In het hostel de volgende dag kom ik al vrij snel Mirka en Mary uit Tjechië en Pedro uit Brazilië tegen. We gaan samen naar Pearl Harbor waar we de Arizona (militair schip) in het water zien liggen. Verder hobbelen we Waikiki beach een beetje af en aan en besluiten vluchten te boeken naar the Big island en Maui (twee eiland die behoren tot de staat Hawai’i). In Honolulu lopen enorm veel zwervers en gekken rond. De helft praat tegen zichzelf en overzichzelf (of is dat de definitie van een Amerikaan?). Zelf als we een durianshake kopen en daarmee in de bus terug naar het hostel rijden blijven dikke oude vrouwen tegen me aan lullen (Durian is verboden in treinen in India, omdat het onzettend meurt.) Opzich wel gezellig daarnie van. In het Waikiki hostel heersen soapverhalen van wie waar het meeste dronken was en we lopen een 55 jarige vrouw tegen het lijf die gescheiden is van haar man die momenteel in de bajes zit voor moord. Ze heeft haar huidige vriend ontmoet bij de AA, maar helaas zit de beste man op t moment om onduidelijke reden ook in de bak. Ghaha! Mooie levensverhalen van een 55jarige vol getatoeerde vrouw.
In de huurauto van de twee dames zien we het échte paradijs van Hawai’i. Op the Big island camperen we op een zwart zand strand, veroorzaakt door de lava wat in stukken breekt in de zee en terugspoelt als zand. We zien verder ook een erg zeldzaam groen zand strand en een salt and pepper (mix van zwart en wit) strand in de enorme Waipio vallei. De tweede dag zien we eerst de actieve vulkaan die in het donker ver weg rood licht veroorzaakt. We camperen op de lavarotsen en kunnen ver weg de oranje gloed zelfs nog steeds zien. De dag erna gaan we snorkelen en zie ik vissen in vrijwel alle vormen en kleuren. We willen de zonsondergang deze dag op de Mauna kea zien (de langste berg ter wereld, als je het gedeelte onder de zee meerekent). Boven zeeniveua is deze berg nog steeds 4205 meter en het is dan ook erg moeilijk ademen (was de snorkeltrip wel zo verstandig bedenk ik me). Halverwege wordt geadviseerd om alleen met een 4wheeldrive omhoog te gaan dus besluiten we verder te liften. Met een bordje “Summit” worden de dames eerst opgepikt en vervolgens komen Pedro en ik bij Jeremy in de auto terecht. Hij blijft wel wat langer op de berg om sterren te fotograveren, of dat geen probleem is. Hij maakt fantastische foto’s van de satelietstations op de berg en we krijgen het voor elkaar om nog even een sneeuballetje te gooien van de sneeuw die de dag ervoor gevallen is. Super koud met 3 graden kruipen we verkreumd terug de auto in. Coldplay speelt door z’n speakers met “Magic” en “a sky full of stars”, erg toepasselijke muziek en onze dag kan écht niet meer stuk!
De dagen erna blijven we camperen en genieten van de chillheid op Hawai’i. Snorkelen is fantastisch hier en na eerst in de morgen vanuit de tent Walvissen te zien, snorkel ik bij een erg druk strand langs de rotsen verder weg van de andere badgasten. Bij de rotsen blijven de meeste vissen hangen. Uit het niets komt ineens een enorme schildpad onder me zwemmen (ik schat 1.20m). Ik schrik, maar blijf hem volgen voor misschien wel 5 minuten. Met z’n voorpoten beweegt hij erg sierlijk, eigenlijk als een vogel met vleugels door het water. Even later sta ik buiten te douchen en komen er vogeltjes (met enorme rode kuifjes en vogeltjes tergootte van m’n duim) het water wat terug spoelt naar de zee opdrinken. Wat een paradijs hier! Op de terugweg zie ik vanuit de auto nog ongeveer 6 walvissen die zo nu en dan hun enorme lichamen boven het wateroppervlak laten zien. Vanuit de camping had ik ze ’s ochtends al gezien met enorme staarten. Verder is de Hawai’iaanse kraai en erg grappig vogeltje wat bij voorkeur loopt inplaats van vliegt. Soms rent hij dus van een auto weg, wat er erg grappig uitzziet.

Ik campeer hier veel om de kosten nog een beetje in bedwang te houden, want een brood in de supermarkt kost hier 8$ en het goedkoopste hostel heb je voor 40$.

De dag erna pakken we allemaal (maar wel aparte vlucht) een vlucht met Mokolele airlines, een vliegtuigje waar 9 passagiers in passen, naar Maui. Hier gaat het paradijs maar door. Een opsomming van de hoogtepunten:
- een strand met rechts van ons 12 zee-schildpadden die liggen te zonnen en links van ons een enorme monk zeehond die in z’n eentje ligt, maar nog geen 15 meter van ons vandaan.
- een whale-watch tour waarbij de walvissen af en toe voor onze neus het water uitspringen en ze ook regelmatig hun mooie staarten laten zien.
- Een mooie zonsopkomst op de Haleakala mountain waar Pedro en ik in onze ééndaagse huurauto naartoe rijden.
- Surfers die hun kunsten vertonen op de golven die vanuit de Pacific aanspoelen.

Nog een paar daagjes genieten van Hawai’i en dan gaat de reis alweer door naar LA.

Aloha!
Rik