Russische hakjes, Baikal lake en Trans-Mongolië

We zijn weer een aantal weken verder en genoeg stof om over te schrijven. Wederom een korte versie en een lange. Korte versie: lees het stuk over trans-siberië. Dat is denk ik het leukste om te lezen. Lange versie: lees alles 

Sint Petersburg
Aangekomen in Sint Petersburg (6uur in de ochtend) zag een russisch stel wat ook in de bus zat me nogal verdwaasd rondkijken en ze besloten me dan ook maar te helpen om een hostel te zoeken. Ze vertelden wat dingen over gebouwen waar we toevallig voorbij liepen. Ze moesten zelf om 8 uur werken, maar wilden me graag naar een hostel brengen. Ze wisten er een paar in de stad, de eerste zat vol en dus wezen ze me toen naar de tweede. Na een klein uurtje dat hostel ook gevonden op de 4e verdieping waar je met een erg klein liftje kon komen. Ik ben toen ’s middags m’n treinkaartjes voor de trans-siberïe express op gaan halen bij het agency-bureau in de stad. Tiara Tours, waar ik m’n treintickets gekocht had, had een eenvoudige routebeschrijving meegegeven en het was niet zo ver van m’n hostel af. Eenmaal aangekomen bij het bureau stuurden ze me eerst naar de buren. Oke, ik het kantoor ernaast binnengelopen om daar in perfect engels te horen dat ik toch bij het kantoor ernaast moest zijn. Het vertaalbureau waar ik terecht was gekomen kon wél engels in tegenstelling tot 99% van de russen en dus ook m’n agency-bureau. Dus ik weer terug naar de buren en daar m’n tickets opgehaald. Tijden plus datums klopte zoals Tiara Tours me gestuurd had. Het vertaalbureau had dinsdag een “huisfeestje” en zo had ik de avond erna ook wat te doen. Ik ben vervolgens de stad gaan verkennen en uitgekomen bij het Hermitage. Op het plein was een militaire parade aan de gang. Na wat rondvragen bleek dat ze aan het oefenen waren voor 9 Mei. Dat is victory-day en dan vieren ze de overwinning op de Duitsers. Leuke vertoning, een aantal groepen militairen marcherend over het plein, militaire voertuigen die voorbij reden en russische zang door de speakers van het Hermitage. Oftewel: Welkom in Rusland!
Waar ik in Polen vaak al de mensen niet kon verstaan is het hier nog erger en zelfs letters op gebouwen zijn niet te begrijpen. ’s Avonds uiterraard de russische keuken uitgeprobeerd en ze zijn door de keuring hoor. Pannenkoeken met vlees en groente erin zijn hier erg populair en ook lekker! De dag erna heb ik net als in Riga een tip-based tour gevolgd en daarna ’s avonds naar het feestje van het vertaalbureau. Nadat dit feestje, gebaseerd op zelf meegebracht bier, gewoon in het kantoor van het vertaalbureau, uitgeblust was besloten we met een schot en een amerikaan naar de dichtsbijzijnde bar te gaan. Daar wat wodka gedronken om vervolgens in de “Poison karaoke bar” ons zangtalent aan de rest van Sint Petersburg te tonen. Geen succes, maar wel gelachen! De dag erna ben ik naar het Hermitage geweest. Hier liggen zoveel kunststukken dat als je voor elk kunstwerk 1 minuut blijft staan je 15 jaar bezig bent. Ik had maar 2 uurtjes de tijd en ben dus gaan zoeken naar een aantal Rembrandts. “The prodigal son” was geloof ik de bekendste. Vervolgens weer terug naar het hostel gegaan wat aan de “Nevsky Prospekt” lag(Hoofdstraat). De hoofdstraat is geweldig om door te lopen. Al is het maar om het gehalte aan hoge hakken wat je tegemoed komt. Het lijkt hier soms voor vrouwen verboden om géén hakken van minstens 10cm te dragen. Sommige mensen die ik gesproken heb hier noemen het sletterig andere noemen het vrouwelijk. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen. Toen ik in het hostel aan het wachten was tot m’n trein naar Moskou vertrok kreeg ik nog een hartverwarmend concertje van het kinderkoortje wat die dag in het hostel was aangekomen. Het filmpje hiervan staat inmiddels al op facebook. Ik had de nachtrein naar Moskou en die reis verliep zeer rustig met een aantal slapende russen om me heen. Ik zat in de 3de klas, maar het viel mij mee hoe luxe het alsnog was. Genoeg zitplaatsen die omgeklapt konden worden tot bed.

Moskou
In Moskou aangekomen, bestwel gebroken van de nacht, na 5uur slenteren/zoeken naar een hostel uiteindelijk in de Mac Donalds via wifi een hostel kunnen vinden. Vrijwel alles rondom het rode plein was die dag afgesloten vanwege een demonstratie i.v.m. labour day. Ik heb een grote groep russen gezien met ballonnen in de rusland kleuren en tekstborden met blijkbaar pro-Poetin uitspraken erop. Poetin is vrijwel overal waar ik tot nu toe kom immens populair en ik begin zelf ook te geloven dat het een topleider is. In Sint-Petersburg werd me door het vertaalbureau er ook al op gewezen dat er heus wel gay-bars zijn, maar dat gay-parades verboden zijn. Een begrijpelijke uitleg en dus zelfs amerikanen en schotten begrijpen de ophef in Europa over Poetin niet. In Moskou heb ik vanalles gezien, rode plein en st. Basils Cathedral etc.. Leuke stad en vooral de metro is opvallend, schijnbaar de diepste metro ter wereld en alles lijkt wel van marmer. Ik ben dus ook een paar keer gewoon in de metro gestapt en willekeurig een half uur later uitgestapt. Mooie metro-tour gemaakt dus. Ook wat buitenwijken van Moskou gezien. Enorme flats op elkaar gepropt. In Moskou wonen 15 miljoen mensen en na een uur in de metro zit je dus nog steeds in Moskou. Wat een stad, enorm! Ik ben verder nog een avondje gaan stappen in de Karma bar met een groep van 7 brazilianen die in Budapest studeren. De dag erna rustig aan gedaan en wat russische shotglaasjes, een flesje wodka en een tas vol noodles en koekjes gehaald.

Trans-siberië
Zaterdagnacht rond 23:45u (Moskou-tijd) vertrok de trein naar Irkutsk. Ik was ruim op tijd dus het vinden van het juiste perron was ook deze keer niet zo ingewikkeld. Bepakt met de nodige noodles, water, wodka en koekjes kreeg ik bij het instappen al meteen contact met een 39 jarige, net ontslagen, vrachtwagenchauffeur uit Tiel. Wijnand. Zeer sympatieke kerel en we zijn dan ook regelmatig bij elkaar naar binnengelopen voor een wodka’tje, een soepje, een vork of gewoon voor een gezellig praatje. Als hij niet bij mij zat, zat ik wel bij hem in de coupé. De eerste 8 uur zaten er bij ons beide een russische vrouw in de coupé. We hadden dezelfde discussies met ze. Beide dames stonden bijna van blijdschap op de banken om te laten zien hoe leuk ze “het terug krijgen” van de Krim vonden. Poetin is hier zeer populair (in heel Rusland trouwens). Maar na 8 uur zaten we beide alleen en op een Nederlands gepensioneerd erg gezellig stel en een zeer ingetogen Nederlands stel na zaten er niet veel meer mensen in de trein. Ja, er zat nog een Finse mevrouw, een aantal russen en hier en daar een verdwaalde Chinees. Dit is eigenlijk de gehele reis zo gebleven, maar Wijnand en ik hebben geconcludeerd dat dat geen énkel probleem was. Een privé cabine waar normaal 4 mensen kunnen slapen en een gezellig praatje op z’n tijd bij elkaar en af en toe bij het gepensioneerde stel. Na 12uur in de trein wisten we al niet meer hoe lang we onderweg waren, hoe lang we nog onderweg zouden zijn en bij iedere poging om het te berekenen vluchten we naar het shot-glaasje wodka wat een van ons beide alweer had ingeschonken. We pendelen van mijn cabine, wagon 7-coupé:5 naar Wijnand’s cabine, wagon 7-coupé:3 naar het tussenstuk om te roken en soms naar achteren om de rails aan ons voorbij te zien gaan. Af en toe moet je iemand ontwijken die al balancerend met noodles door de trein sjokt. Heerlijk. We doen werkelijk helemaal niets. Ouwehoeren dat kunnen ze in Tiel wel. Je moet niks, je doet niks en zelfs de meegebrachte boeken zitten nog onder het stof. En toch nog geen moment verveeld. Wel sinds tijden weer een potje geschaakt. De eerste dag waren het vooral berkenbossen doordrenkt van de gesmolten sneeuw die we buiten zagen. Af en toe, met goed zoeken kom je een stukje sneeuw tegen. De laatste paar dagen waren het meer houten hutjes, erg leuke dorpjes. Zodra de trein stopt gaat de wodka-fles dicht, snellen we op slippers naar onze coupé. Herinneren we elkaar deze keer wel genoeg Roebels mee te nemen en proberen we gevulde groente-oliebollen, noodles, water, bier, wodka, viskoeken, kookworsten en gevulde vlees-en groente- pannenkoeken te scoren. Na 10 á 15 minuten dirigeerd de provindka ons weer in de trein te begeven. Ze doet dit met zo’n precisie dat ze niet zou mistaan in een goede amsterdamse sm-studio. Dinsdagochtend 2:30u (Moskou-tijd), 7:30u (Irkutsk-tijd) (5 tijdzones doorkruist) komen we aan. Een dun laagje sneeuw bedekt het landschap. Zo moet het zijn. Eigenlijk willen we nog lang niet van deze trein af, maar het moet anders zijn we te vroeg in Beijing. De trein raast namelijk onverminderd voort.

Irkutsk-Listvyanka
Wijnand en de andere Nederlanders hadden een transfer met een klein busje naar hun hotels en homestays. Ik heb gevraagd of ik mee kon rijden en nadat de gids toestemming aan de andere nederlanders vroeg mocht dit. Listvyanka, een dorpje aan het baikal meer en een uur rijden van Irkutsk, was de bestemming. Ze konden me 20 minuten lopen van m’n geboekte hostel afzetten. Hoe verder we Irkutsk uit rijden hoe harder het begint te sneeuwen. De dag ervoor was het schijnbaar nog 15 graden en nu wordt alles weer langzaam opnieuw bedekt met sneeuw. De russen snappen het ook niet, maar voor het uitzicht en het echte Siberië vinden wij het prachtig. Na een kleine 20 minuten bepakt door de sneeuw gebanjerd te hebben, aangekomen bij het hostel. Die avond met Wijnand gegeten en gedronken. Biertje hier, biertje daar en toen hebben we definitief besloten om te gaan zwemmen in het baikal meer. (beloofd aan de bardames......dus toen moesten we wel) We hadden het de hele treinreis er al over gehad, maar hadden geen 30cm dikke laag sneeuw verwacht. ’s Avonds had ik nog een paar bulgaren in het hostel verteld van ons idee en die geloofden er natuurlijk niks van. Eén bulgaar bood me een ei aan als ik erin zou springen, maar zo niet dan mocht hij het ei op m’n hoofd kapot slaan. Prima deal, want ik zou er toch al in gaan. We zijn toen rond 12uur 's middags richting het hostel van Wijnand gelopen, omgekleed en op slippers en in de zwembroek richting het meer gelopen met drie bulgaren achter ons aan. Dit heeft echter wel de mooie foto’s opgeleverd. Zelden zo’n koude duik genomen. Toen we eruit kwamen konden we onze voeten eigenlijk nauwelijks bewegen. Tenen en duimen compleet verstijfd, maar we hadden het gedaan! Foto’s zijn wederom op facebook te vinden. Met de zeer verdwaasde bulgaarse gezichten nog in onze ooghoeken snelden we ons op slippers richting het hostel wat toch wel zo’n 25minuten door de sneeuw lopen was. Een aantal toeterende russen kwam ons tegemoed. Een enkeling zelfs filmend, want in je zwembroek in de sneeuw staan trekt toch aardig wat aandacht. In het hostel hadden ze de sauna al warm gemaakt voor ons en voor we het wisten kwamen we weer bijna om van de hitte. 's avonds afgesloten in hetzelfde restaurant, maar helaas andere bardames..., een Bursch-soepje (rode-bietensoep) en Omul (lokale vis) gegeten. Wijnand en ik sliepen uiteraard voordat we onze kussens raakten.
De dag erna was het weer tijd om terug naar Irkutsk te gaan. Het was Victory day (9 Mei). Ik heb dus vroeg de bus weer terug gepakt en zeer snel m’n spullen in een hostel gedropt. ’s Middags een militaire parade gezien en op de foto gegaan met n russische soldaat inclusief mooi geweertje. 9 Mei is ongeveer de grootste feestdag in Rusland en het was dus erg druk op straat. ’s Avonds uit eten geweest met een canadees en 2 finse dames, een afsluitende vuurwerk show gezien en zo is mijn verblijf in Rusland ook mooi afgesloten. Rusland, suuuuuuper gaaf land, kan niet anders zeggen.

Ulaanbaatar
Met 5 mensen vanuit het hostel in Irkutsk heb ik ’s nachts een taxi naar het treinstation gedeeld. 10 minuutjes rijden, maar ’s nachts wel zo prettig om meteen op het goede punt te zijn. Op het station weer iets van 15 nederlanders, waarvan ik sommige al gezien en gesproken had, en die nu ook weer dezelfde trein hadden. Deze trein zat duidelijk vol met toeristen en hoewel ik al wist dat Wijnand, de kerel waarmee ik in de vorige trein zat, dezelfde trein had deelden we wonder boven wonder ook nog eens dezelfde coupe deze keer. Allebei beladen met wodka kwam deze rit dus ook weer goed. Onderweg de twee finse dames en de canadees van de avond ervoor ook weer tegen gekomen. Daarnaast nog een zweedse studente(toerisme) die in Ulaanbaatar stage ging lopen. De eerste paar uur nog langs het Baikal meer afgereden en later zag je het landschap steeds meer in kale vlaktes veranderen met in de verte bergen. Maar gelukkig geen sneeuw meer. De trein zou er in 8 uur kunnen zijn (volgens mij), maar omdat hij bij de grens echt gruwelijk lang stil stond om voor ons onduidelijke reden deed hij er 32uur over. Bij de grens zijn we uren ons paspoort kwijt geweest en was er ook een tijdje dat we onze coupe niet uit mochten. Tot vervelens toe maar boter kaas en eieren op een papieren vliegtuigje gaan spelen, het vliegtuigje naar de volgende coupe gooien etc.. Ach het houdt je bezig. De trein was sowieso een stuk minder luxe dan de vorige en ik kwam dan ook gebroken aan in Ulaanbaatar. Gelukkig had het hostel een gratis ophaalservice en ik was dus ook in no-time in het hostel. De eerste twee dagen vrij weinig gedaan hier. Snotverkouden geweest en nét toen ik de stad wilde verkennen begon het te sneeuwen. Je kan hier op straat je schoenen laten poetsen en je laten wegen (beide nog niet gedaan, maar ze staan op m'n bucketlist nu). Zeer nuttig allemaal. Ik zit in een hostel waar je 5euro per nacht betaald, inclusief ontbijt. Erg druk hostel en dus genoeg aanspraak. De derde dag ben ik naar een uitkijkpunt gelopen, wat gewoon een berg aan de rand van de stad is. De stad klopt trouwens voor geen reet. Een modern gebouw naast een gertent, daarnaast een houte verrotte hutje, daarnaast weer een blinkend flatgebouw en ertussen nog een monument met marmeren pilaren. Enkele zebrapaden komen aan de andere kant van de weg uit op een 1,5 meter hoog hek. Oversteken kan dus, maar dan moet je 20 meter om het hek lopen. Stoplichten worden door voetgangers genegeerd, maar door auto’s niet. Is het groen voor de auto’s dan moet je dus rennen. De eerste twee dagen deed de bevolking naar mijn idee z’n naam eer aan: Mongolen (Mischien n kleine cultuurshock vanuit mijn kant). Nadat m'n cultuurshock was uitgewerkt ben ik nog naar n boedhistische tempel geweest. Het had veel weg van de Dalai Lama. In de tempel ook n kaarsje aangestoken. Ofja, in een hok naast de tempel waar 300 kaarsen stonden met een afzuigkap erboven.
Morgen ga ik beginnen aan een tour door het binnenland van Mongolië. De tour duurt 6 dagen en ik heb als ik terug kom nog 1 dag in Ulaanbaatar(als het goed is). Deze dag heb ik broodnodig, want ik moet m’n treinticket naar Beijing hier nog ergens in de stad ophalen. 6 dagen in een Russisch-busje (die zijn schijnbaar degelijk van pantser-materiaal) en ook 2 dagen hiken en een dagje te paard. Met twee Engelsen en een Duits koppel wordt het een mooi tochtje!

Үдээс хойш сайн!

Rik